Έχει δεθεί ποτέ κανείς με κάποια πόλη, τόσο ώστε να την κουβαλάει μαζί του σε όλη του τη ζωή; Εκείνη, το είχε κάνει! Από τότε που θυμάται τον εαυτό της δεν την αποχωριζόταν ποτέ! Είχε αποκτήσει μαζί της ένα ιδιαίτερο δέσιμο, χωρίς να μάθει ποτέ από που προήλθε όλη αυτή η λαχτάρα που ένιωθε μέσα της κάθε φορά που την επισκεπτόταν!
Είχε δεθεί με τους ανθρώπους που περπατούσαν χέρι χέρι στη παραλία, με τα δελφίνια που έβλεπε κάθε φορά να ξεχύνονται μπροστά της με το που πατούσε το πόδι της εκεί, με την υπέρλαμπρη θέα από τα φώτα της όταν έπαιρνε να νυχτώσει, ακόμα και με το λευκό Πύργο που όσο τα χρόνια περνούσαν και εκείνος έχανε το χρώμα του εκείνη έμενε πάντα το ίδιο μαγεμένη!
Εκεί ηρεμούσε! Εκεί, σε αυτή τη πόλη έβρισκε τη γαλήνη που χρειαζόταν μέσα της καιρό! Ακουμπούσε το κορμί της πάντοτε σε ένα βράχο και έκανε σχέδια για ένα μέλλον δικό της, ονειροπόλο και ανέμελο, που είχε ανάγκη!
Τώρα όμως οι σκέψεις της άλλαξαν! Δεν είχε βράχο να ξαποστάσει αλλά δυο παράθυρα ανοιχτά που ατενίζαν στο Θερμαϊκό! Δεν της είχαν μείνει άλλες όμορφες στιγμές να νοσταλγεί από αυτή τη πόλη, παρά μόνο πρόσωπα και εικόνες που ξεπηδούσαν σα μια παλιά φθαρμένη από το χρόνο, ασπρόμαυρη ταινία!
Εικόνες και πρόσωπα που εμφανίζονταν και χάνονταν την ίδια ακριβώς στιγμή! Σαν παράλληλο σύμπαν που ήθελε κάτι να της πει!
Ένα παρελθόν που περνούσε αστραπιαία αφήνοντας πίσω σημάδια στη ψυχή! Ένας κόμπος καθόταν στο λαιμό της και ένα ρίγος διαπερνούσε το κορμί της.
Είχε μια αίσθηση διαφορετική η πόλη για εκείνη! Από τη μια ζωή και από την άλλη λύπη και πόνο μαζί , αλλά όλη αυτή η σύμπτυξη ήταν μαγική!
Ήξερε καλά πως όταν αγαπάς κάτι μπορεί να σε πονέσει, όπως επίσης ήξερε ότι, οποίες αναμνήσεις και να κουβαλάμε μέσα μας κάποια στιγμή θα γίνουν πολύτιμες εμπειρίες, για κάθε ξεκίνημα μιας νέας περιπέτειας!
Κείμενο: Βασιλική Κοτλίτσα- loveletters
