Όταν ήμασταν μικροί οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας δείξουν τον κόσμο και να μας μάθουν να κοινωνικοποιούμαστε, ώστε να αποκτήσουμε νέους φίλους. Μας πήγαιναν εκδρομές σε ωραία μέρη στη φύση που έμοιαζαν σαν να είχαν βγει από παραμύθι. Παιχνίδια, ιστορίες για τον κάθε τόπο και τις ομορφιές του που στα μάτια μας έμοιαζαν μαγευτικές, σπουδαίες. Χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, αφού το ότι ήμασταν παιδιά αρκούσε.
Μετά από χρόνια, όταν πλέον έχουμε πάρει τον δικό μας δρόμο, κάποια στιγμή επισκεπτόμαστε ξανά τα ίδια μέρη. Έχει περάσει καιρός και μπορεί να έχουν αλλάξει αρκετά ή και καθόλου. Όλα έρχονται και πάλι στο μυαλό. Η νοσταλγία είναι έκδηλη. Τότε είχαμε φτιάξει το δικό μας παραμύθι και μετά από χρόνια το βλέπουμε να ΄ναι διαφορετικό ή συνειδητοποιούμε πως όσα μας έλεγαν είχαν μια δόση αλήθειας αλλά ίσως και κάποια υπερβολή.
Όταν γυρνάμε σε μέρη που πηγαίναμε με τους δικούς μας καμιά φορά μας πιάνουν τα υπαρξιακά μας και σκεφτόμαστε παρελθόν και μέλλον. Από πού ξεκινήσαμε, πώς μεγαλώσαμε, με ποιους. Τι κάναμε κατά τη μετάβασή μας από την παιδική ηλικία στην εφηβεία κι έπειτα στην ενηλικίωση. «Το παρόν μας είναι όπως θα θέλαμε; Για τι παλέψαμε και τι κερδίσαμε; Μπορούμε και καλύτερα; Το μέλλον; Τόσο αβέβαιο. Πώς θα πάμε παρακάτω; Τι άλλο να κάνουμε για να νιώσουμε μεγαλύτερη ασφάλεια;». Όλες αυτές οι σκέψεις περνούν από το μυαλό μας είτε απ’ την πρώτη στιγμή που θα βρεθούμε σε εκείνο το μέρος είτε λίγο αργότερα. Αυτό είναι λογικό να συμβαίνει. Μοιάζει με έναν μικρό απολογισμό των χρόνων που πέρασαν και σίγουρα μόλις επιστρέψουμε σε παλιά γνώριμα λημέρια δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε πώς περνούν τα χρόνια.
Είναι λογικό να μας πιάνει νοσταλγία, ειδικά όταν σε αυτά τα μέρη έχουμε περάσει πολλά με την οικογένειά μας. Είναι σαν να αναπολούμε τη νιότη που για άλλους είναι πιο κοντά, ενώ για κάποιους λίγο πιο μακριά. Είναι σαν να μας παίρνουν μονότερμα οι αναμνήσεις όταν κάτι συμβαίνει και τις φέρνει στο παρόν μας. Οι αναμνήσεις είναι κάτι σπουδαίο που θα μας συντροφεύει ακόμα κι όταν τα πρόσωπα με τα οποία τις ζήσαμε δε θα είναι κοντά μας. Είναι σαν να βρίσκονται σε θησαυροφυλάκιο, μένουν καλά κρυμμένες, μα όταν ανατρέχεις σ’ αυτές είναι εκεί κι έχεις την ευκαιρία να αναβιώσεις περασμένα γεγονότα.
Είναι λίγο τρομακτικό όταν συμβαίνει αυτό, αλλά η αλήθεια είναι πως σε όλους αρέσει να αναπολούμε τα παλιά, ακόμα κι αν καμιά φορά δεν είναι ευχάριστα. Βλέπουμε τις διαφορές και τις ομοιότητες και μπορούμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Μπορούμε να δούμε μέσα από λάθη άλλων τα δικά μας, να μετανιώσουμε για κάποια γεγονότα. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Είναι σαν μια εκδρομή που πήγαμε και γυρίσαμε με διαφορετικές ιδέες απ’ αυτές που ξεκινήσαμε.
Παρ’ ολ’ αυτά, καλό είναι να μην αποφεύγουμε να επισκεφτούμε μέρη που πηγαίναμε όταν ήμασταν μικροί. Πάντα έχουν να μας θυμίσουν κάτι και να μας δείξουν κάτι καινούριο. Μπορεί όσα μας έλεγαν οι γονείς μας να μην τα καταλαβαίναμε τότε, αλλά τώρα μπορούμε να βρούμε τη λύση στο μυστήριο. Είναι σπουδαίο να έχουμε αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια. Με οικογένεια, συγγενείς και φίλους. Όποια τροπή κι αν έχουν πάρει τα πράγματα, πάντα μπορούμε να βλέπουμε τη θετική τους πλευρά. Άλλωστε οι μεγάλοι διδάσκουν τους μικρούς και οι μικροί τους μεγάλους.
Κείμενο: Σία Πέρση- pillowfights.gr
