Από την Μαρία Σκαμπαρδώνη
Θα ήθελα να ζήσω σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι κρίνονται για το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.
Όχι για την καταγωγή, τη θρησκεία, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την υγεία ή αναπηρία του εκάστοτε ανθρώπου, αλλά για αυτό που υπάρχει μέσα στην ψυχή του.
Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο όπου η εκπαίδευση θα αφορά την ολοκληρωμένη παιδεία του ανθρώπου, όχι την αποστήθιση ανούσιων γνώσεων για εξετασιοκεντρικούς σκοπούς.
Εύχομαι να έρθει μία μέρα που η κοινωνία θα νουθετεί τους άνδρες να μη βιάζουν και όχι τις γυναίκες για το τι πρέπει να φοράνε ώστε να μην εξάπτουν τη φαντασία.
Που ο ευαίσθητος θα θεωρείται δυνατός και όχι αδύναμος. Που οι άνθρωποι όταν βρίσκουν κάτι καλό για την ανθρωπότητα να μην το κρύβουν, αλλά να αφήνουν τη διάχυση της ευεργεσίας τους σε όλη την ανθρωπότητα.
Θα ήθελα να ζήσω σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δε θα γελούν όταν σε βλέπουν να κλαις. Που δε θα ζηλεύουν εκείνον που φτάνει ψηλά, αλλά θα επιθυμούν να μοιράζονται τη χαρά του.
Θα ήθελα να ζήσω σε έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι θα είναι φίλοι, δίχως να θεωρούν εχθρό έναν άνθρωπο διαφορετικού χρώματος ή εθνικότητας. Όπου όλοι θα ζουν μονοιασμένοι χωρίς μίση και κακίες.
Θα ήθελα να ζήσω σε έναν κόσμο όπου όλοι θα έχουμε αντιληφθεί πως είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή και θα συμπεριφερόμαστε στον πλανήτη αυτό σα να είμαστε ταπεινοί φιλοξενούμενοι και όχι κυρίαρχοι σε αυτό.
Να ζήσουμε σε έναν κόσμο όπου θα κυριαρχεί η αγάπη για τη γνώση και όχι η επιθυμία για το κέρδος. Σε έναν κόσμο με καθαρό περιβάλλον και όχι βρώμικες θάλασσες και ακτές.
Γιατί αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Γιατί μας αξίζει να ζήσουμε σε έναν κόσμο χωρίς όπλα και περισσότερη αγάπη. Γιατί αυτός ο κόσμος είναι καλύτερος και αυτός μας αξίζει πραγματικά.
