Γιατί πρέπει να υπεραναλύουμε τα πάντα και να ψάχνουμε ανθρώπους όχι για να περάσουμε καλά μαζί τους, αλλά για να καλύψουμε τις ανάγκες μας και να πραγματοποιήσουμε τα σχέδια που μας εμφύτευσαν στο μυαλό μας όταν ήμασταν παιδιά;
Τι κριτήρια πρέπει να έχει κάποιος για να μπορεί να είναι στη ζωή μας; Για να τον αποδεχτούμε; Υπάρχει κανείς τέλειος σ’ αυτόν τον κόσμο; Τότε αυτός ας ρίξει πρώτος τον λίθο. Όταν, όμως, δεν είμαστε καλά εμείς, τα πάντα στους άλλους μας ενοχλούν.
Την ευτυχία σου την χτίζεις μόνος σου. Κι ο άλλος την ευτυχία του την χτίζει μόνος του. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη δική του ευτυχία χωρίς να περίμενει από τον άλλο να κάνει θαύματα για να είναι ο ίδιος καλά.
“Μην λες ψέματα στον εαυτό σου”, μου είπε ο Ψυχολόγος, τις προάλλες. Μα πώς να ζήσω κύριέ μου αν δεν πω ψέματα στον εαυτό μου; Αν δεν φτιάξω εικόνες και πλάνες και αν δεν πάω πίσω σε ωραίες αναμνήσεις;
Αν δεν αφήσω τη φαντασία μου να τρέξει εκεί που θέλει; Αν δεν ονειρευτώ; Δε θα πεθάνω από πλήξη επειδή το λέει η επιστήμη. Δε θα πεθάνουμε μακριά από την ευτυχία επειδή μας το έχουν κάνει τόσο δύσκολο πια να τη βρούμε.
Θα την βρούμε την ευτυχία. Είτε μόνοι μας είτε με αυτούς που θέλουν να την βρουν μαζί μας. Με αυτούς που έχουν ακόμη τη δύναμη να την βρουν και το θέλουν πραγματικά. Με αυτούς που θέλουν να είναι στη ζωή μας με όποιο τρόπο μπορούν, ακόμη και κλεισμένοι μέσα στους τοίχους του σπιτιού τους.
Δε ζητάμε να μας κάνουν ευτυχισμένους, αυτό θα το καταφέρουμε μαζί. Δε ζητάμε να είναι τέλειοι. Δεν είμαστε ούτε μεις. Αν μας πληγώνουν, όμως, επιτηδευμένα, τότε δεν έχουν καμία σχέση στη ζωή μας. Γιατί μας τραβάνε όλο και πιο μακριά από την ευτυχία μας που είναι ήδη αρκετά δυσεύρετη.
Κείμενο: Πράξια Αρέστη- loveletters
