Έχεις νιώσει ποτέ στη ζωή σου πως έχεις τόση αγάπη μέσα σου και δεν έχεις που να τη δώσεις;
Έχεις νιώσει ποτέ πως θες δώσεις όλη σου τη φροντίδα σε κάποιον αλλά δεν υπάρχει κανείς εκεί δίπλα σου;
Εντάξει αγαπάω τον εαυτό μου, τον φροντίζω.
Έχω πράγματα στο σπίτι μου που τα φροντίζω.
Είναι όμως πράγματα!
Δεν μιλούν τα έπιπλα, δεν μου απαντάνε τα φυτά μου! Ναι ανθίζουν, αυτή είναι η απάντησή τους θα μου πεις, αλλά δεν μου αρκεί πλέον.
Κι εκεί έρχεται και σφίγγει τον κύκλο ένα κενό.
Ένα κενό που κάποιες στιγμές, μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο ηφαίστειο.
Και ξέρεις, η λάβα καίει, κοχλάζει και αν δεν εκτονωθεί καίει τα σωθικά σου.
Είναι αυτή η ανάγκη να αγαπήσεις, να δώσεις, να φροντίσεις.
Είναι η ανάγκη να πάρεις πίσω μια αγκαλιά, μια τρυφερότητα, μια λέξη, ένα ευχαριστώ.
Όταν όμως δεν είναι κανείς εκεί;
Και είναι άδικο γαμώτο! Είναι άδικο να έχεις να δώσεις τόσα πολλά και να είσαι μόνος.
Είναι άδικο κάπου να υπάρχει κάποιος που να θέλει να πάρει όλα αυτά που θέλεις εσύ, να προσφέρεις αλλά να μην σε συναντήσει ποτέ, να μην τον συναντήσεις ποτέ.
Και μένει μονάχα η ελπίδα! Η ελπίδα δυο ανθρώπων, τόσο ξένων αλλά τόσο ταιριαστών.
Μην σταματάς να ελπίζεις, γιατί κάπου εκεί έξω, υπάρχει κάποιος που εύχεται να σε συναντήσει.
Κείμενο: Κατερίνα Μίσσια- loveletters
