Παρέα σου ο καφές. Ξημερώματα κι ακόμη να κλείσεις μάτι. Οι σκέψεις σού τριβελίζουν το μυαλό. Τι πήγε λάθος; Γιατί καβγαδίζετε συνέχεια τον τελευταίο καιρό; Όλα σας φταίνε και τίποτα δε γίνεται όπως πρέπει. Και τι πρέπει δηλαδή; Ποιος βάζει τους κανόνες; Αφού παντρευτήκατε όλα θα έπρεπε να τρέχουν σωστά. Δεν είναι ο γάμος και η οικογένεια ο σκοπός του ανθρώπου; Δεν είχες δει λες. Δεν είχατε δει, λέτε. Δεν είχατε καταλάβει καλά την ποιότητα των χαρακτήρων σας. Λες και υπάρχουν πιστοποιητικά προέλευσης που μπορούν να δείξουν από τι είστε φτιαγμένοι. Λες να είναι τόσο απλό;
Όταν γνωριστήκατε κι όσο η σχέση σας προχωρούσε όλα έμοιαζαν ιδανικά. Ιδανικός ο άνθρωπος, ιδανικές οι συνθήκες, εξιδανικεύει κι ο έρωτας και η απόφαση να δώσετε όρκους αιώνιας αγάπης έμοιαζε φυσικό επακόλουθο. Και τώρα τι πάει στραβά; Γιατί δεν είστε ο ένας για τον άλλον αυτό που πιστεύατε ότι είστε; Πόσο λάθος βλέπατε; Κι αν βλέπατε πράγματα που δεν ίσχυαν τι είναι αυτό που άναψε το φως και ξαφνικά είδατε κάτι άλλο;
Η ώρα περνάει και ο ήλιος άρχισε να φαίνεται δειλά-δειλά μέσα από τα σύννεφα. Ο καφές τελειώνει και ήρθε η ώρα του επόμενου. Οι σκέψεις σαν σε χρονομηχανή πηγαίνουν από το πριν στο μετά με ταχύτητα φωτός. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όσα περίμενες ή περίμενε να γίνουν έρχονται αλλά με δυσκολίες και με το στανιό. Όσα φανταζόσουν ότι είναι και όσα περίμενε να κάνεις ήταν φρούδες ελπίδες. Προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν. Προσδοκίες! Σαπουνόφουσκες από μπετόν που σπάνε τόσο δύσκολα γιατί περιέχουν ελπίδα κι η ελπίδα δεν είναι πάντα καλός αγωγός της πραγματικότητας.
Γνωριστήκατε, ερωτευτήκατε και μετά ήρθε ο γάμος. Και οι προσδοκίες μπήκαν στην εξίσωση με το έτσι θέλω. Δε ρώτησαν κανέναν και όχι μόνο δε βοηθούν αλλά περιπλέκουν τη λύση σαν άλλοι αλγόριθμοι. Εφόσον αυτό που είδατε ήταν κι αυτό που θέλατε τώρα γιατί πρέπει να γίνετε κάποιοι άλλοι; Για να εκπληρωθούν οι βαθύτερες επιθυμίες που είχατε αλλά δεν το είχατε καταλάβει; Μα δε θα είστε οι ίδιοι όταν συμβεί αυτό! Δε θα είστε τα άτομα που ξεκίνησαν αυτή τη εξίσωση. Θα είστε λίγο από εκείνους και ταυτόχρονα πολύ αλλοιωμένοι από αυτούς. Ήσασταν άλλοι και θέλετε να σας μετατρέψετε σε κάποιους διαφορετικούς. Μα δεν είναι έτσι ο έρωτας, η αγάπη, το για πάντα.
Ερωτεύεσαι, αγαπάς και θέλεις έναν άνθρωπο δίπλα σου για όσο η ζωή στο επιτρέψει ακριβώς επειδή είναι ο άνθρωπος που γνώρισες, έτσι όπως τον γνώρισες. Στη συνέχεια και ανάλογα τις καταστάσεις που ζεις προσπαθείς να μπολιάσεις πτυχές του δικού σου «εγώ» μέσα στο «εγώ» του άλλου χωρίς να ρωτήσεις αν μπορείς, αν σου επιτρέπεται κι αν θέλει στην τελική. Υποστηρίζεις ότι είναι για σένα το ιδανικό με μια βαθιά επιθυμία, που ούτε εσύ δεν καταλαβαίνεις ότι έχεις στην αρχή, ότι τα σημεία που δε σου αρέσουν και που κλωτσάνε γενικότερα θα καταφέρεις με κάποιον τρόπο να τα λειάνεις λες και είναι προδιαγεγραμμένο. Σαν να είσαι γυαλόχαρτο και έχεις μπροστά σου ένα ελαττωματικό έπιπλο που το έφθειρε ο χρόνος και θα το γυαλίσεις για να λάμπει.
Τελικά παντρεύτηκες τον άνθρωπο ή την ιδέα του γάμου; Θέλεις δίπλα σου συνοδοιπόρο ή οπαδό; Κι εσένα; Τι θα σου άρεσε να είσαι; Σύμμαχος ή αναλώσιμος στρατιώτης; Αν βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του συντρόφου σου θα διαπιστώσεις πως καθόλου δε θα σε κολάκευε η ιδέα του να πρέπει να αλλάξεις για να σε θέλει ακόμη. Αφού αυτά ήταν -υποτίθεται- ξεκάθαρα από την αρχή.
Κάθε σχέση έχει δυσκολίες ειδικά όταν περιμένουμε πράγματα επειδή έτσι πρέπει. Ιδιαίτερα όμως στον γάμο οι προσδοκίες είναι η αρρώστια του. Είναι ένα σαράκι που τρώει σιγά-σιγά ότι έχετε καταφέρει οι δυο σας. Δεν υπάρχουν «πρέπει» και είναι ανάγκη -όταν μιλάμε για συναισθήματα δύο ανθρώπων που αποφάσισαν να είναι μαζί- να αντιληφθούμε την οντότητα του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας. Να δεχτούμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος, πως αδυναμίες έχουμε όλοι και αν θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι από κάποιον αυτός είναι μόνο ο εαυτός μας. Κι αν δεν μπορέσουμε εμείς να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή μας είναι άδικο να το ζητάμε από κάποιον άλλον για να ικανοποιήσουμε τα δικά μας κενά.
Ο γάμος δε θέλει προσδοκίες και πρέπει. Θέλει κατανόηση, συμμαχία και αγάπη. Και τότε έχει πολλές ελπίδες να είναι για πάντα!
Κείμενο: Σοφία Σοφιανίδου- pillowfights
