Αν θέλεις να ζήσεις, με τρέλα την ζωή, άσε τα πρέπει, τα όχι, τα ούτε και τα μη. Βγες έξω και δες τί λείπει σε αυτό τον κόσμο.. λίγη ζώντανια, λίγος αυθορμητισμός, λίγη πραγματικότητα.
Λίγο, ρίσκο! Λίγο όχι, πολύ.. Λίγη μαγική νεραϊδόσκονη. Μην γελάς! Αυτό χρειαζόμαστε στα αλήθεια. Λίγη ζωή ναι, γιατί λήγει η ζωή.
Έλα να ζήσουμε το παράλογο, να πιάσουμε χεράκι μαζί και να τρέξουμε, να φύγουμε μακριά, χωρίς περιορισμούς για μια μέρα οχι, πολύ..
Μακριά από την ρουτίνα, μακριά από το χάος, μακριά από όλους και όλα.
Να δεις, ότι αυτό το λίγο είναι τελικά Πολύ!
Έλα, να γελάσουμε με την καρδιά μας, να τσαλακωθούν τα ρούχα μας και η προσωπικότητα μας.
Μην φοβάσαι, οι ψυχές δεν μπορούν να τσαλακωθούν και ούτε, μπορούν να υποκριθούν σε ένα ψέμα.
Είναι αληθινές.
Είναι αυτό που αντικρύζω κάθε μέρα, στα μάτια σου.
Τι άλλο να σου πω;
Έλα να κυνηγιόμαστε σαν 15χρονα, μέχρι να με πιάσεις και να με κάνεις δική σου, να σε κάνω δικό μου.
Έλα να δείξουμε ποιοι είμαστε πραγματικά πέρα από ένα επίσημο ντύσιμο, πέρα από μια άσπρη μπλούζα, τι κρύβεται στα αλήθεια!
Έλα να βρεις τον εαυτό σου, χωρίς να σε νοιάζει τι θα πει η κοινωνία, τι θα πει ο ένας και ο άλλος, τι θα πει η γειτονιά.
Έλα να ζήσουμε μαζί, το πιο παράλογο και το πιο ουσιώδης.
Κοίτα στο καθρέφτη και δες το πρόσωπο σου
Είναι αυτό που σου λείπει.
Το χαμόγελο.
Μας το έφαγαν τα χρόνια και οι νόμοι του πρέπει..
Πρέπει να συμπεριφέρεσαι έτσι..
Δεν αρμόζει σε εσένα τέτοια συμπεριφορά.
Μεγάλωσες πια..
Φτάνει δεν είσαι παιδί..
Και όμως είσαι παιδί, η ψυχή ποτέ δεν μεγαλώνει, ποτέ δεν γερνάει, ούτε ακούει σε κανόνες.
Γι’ αυτό κάνε ένα διάλειμμα και έλα, να ζήσουμε με πάθος όλα αυτά τα πιο περίεργα και παράξενα που κρύβει η ζωή…
Έλα, να ζήσουμε μαζί από την αρχή την ζωή!
Δέχεσαι;
Κείμενο: Μαρία – Γεωργία Σαντορινιού, loveletters
