Μια ζωή τα είχα όλα τακτοποιημένα. Οργανωτική σε σημείο ψυχαναγκασμού, τα έβαζα πάντα όλα σε μια λογική σειρά. Το καθετί στη θέση του κι όλες μου οι κινήσεις είχαν μια λογική εξήγηση.
Κανένα «γιατί» δεν έμενε αναπάντητο, κανένα «πώς» δεν άφηνα να πλανάται στον αέρα. Με τον καιρό δεν χρειαζόταν καν να προσπαθήσω. Η λογική ήταν η δεύτερη φύση μου και μου τα είχα μάθει όλα σωστά. Όλα! Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Γιατί μετά γνώρισα εσένα. Συναντηθήκαμε τυχαία κι όλα άλλαξαν. Γιατί όταν το βλέμμα σου συνάντησε το δικό μου, ήταν σαν να μηδένισε ο χρόνος.
Κι όταν μου χαμογέλασες, η λογική πήγε περίπατο. Κι εγώ που μια ζωή έλεγχα τα πάντα, βρέθηκα ξαφνικά να έχω χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Κάτι προσπαθούσε το μυαλό μου να μου πει, να μου θυμίσει ποια είμαι κι όλα εκείνα τα «εγώ ποτέ δεν θα…» που έλεγα, αλλά μάταια.
Κι όταν μας τα έχει μάθει όλα η λογική, έρχεται ο έρωτας για να τα ανατρέψει. Ήρθες εσύ, έτσι ξαφνικά, και ανέτρεψες όλα όσα μέχρι τώρα θεωρούσα δεδομένα. Με μια ματιά με όρισες και με καθόρισες. Με ένα χαμόγελο με έκανες δική σου για πάντα.
Με ένα «Πάμε!» σε ακολούθησα, χωρίς καν να ρωτήσω που πάμε. Έτσι απλά, χωρίς λογική. Με μια ματιά, ένα χαμόγελο και έναν έρωτα, να μου δείχνει τη ζωή από την αρχή.
Κείμενο: Μπάρμπυ Κορμαρή-loveletters
