Χθες το βράδυ, σε θυμήθηκα και πάλι.
Ήρθες στη σκέψη μου σε μια στιγμή, σαν αερικό.
Μπήκες, βγήκες και ταξίδεψες για του νησιού σου την άκρη..
Σαν σπίθα εμφανίστηκες κι εξαφανίστηκες μεμιάς, μα η φωνή σου στ’ αυτιά μου ακόμη τριβελίζει.
Χθες, πριν το ξημέρωμα, σε είδα ολάκερη εμπρός μου.
Τίποτα δεν άλλαξες και όλα σου τα ίδια παραμένουν.
Τα μάτια σου, τεράστιοι καρποί, που μόνο εσύ τους ξέρεις.
Κοίταξες για μια στιγμή, με έκανες άνω κάτω κι έφυγες ξανά για τα δικά σου μέρη.
Σήμερα το πρωί, πλάκα έσπαγες μαζί μου, μπρος από το αυτοκίνητο, βιαστικά προσπέρασες και χάθηκες στο πλήθος.
Με το βλέμμα το χαμένο σου, με το βήμα το θλιμμένο σου, με το κόκκινο για μαύρο σου..
Τώρα το απόγευμα, ίσως στην αγαπημένη ώρα σου, σε πήρα από ‘κεί και σ’ έφερα εδώ, στο σπίτι σου.
Σε διέκοψα δίχως να σε ρωτήσω, ό,τι κι αν έκανες, ό,τι κι αν έλεγες, όπου κι αν ήσουν.
Σ’ έβαλα αντίκρυ μου, στο πιο νοερό ξενύχτι μου, μόνο για να σε δω και να με δεις..
Τώρα για την αποψινή την νύχτα..
Για μια στιγμή και κάτι λίγο.
Θα έρθεις ή να έρθω να σε δω;
Κείμενο: Κώστας Ανδρεόπουλος- loveletters
