Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου, εκείνος ο πιο δικός μου. Ο μόνος που με γνωρίζει και γι᾽ αυτό με εμπιστεύεται χωρίς προϋποθέσεις, που θέλει να ακούει τις παράξενες ιστορίες μου και μέσα από αυτές ανακαλύπτει το παράξενο δέσιμο, που τυλίγει σφιχτά κάποιους ανθρώπους. Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου, εκείνος που ποτέ δεν με παρεξηγεί, γιατί έχει μάθει να με εξηγεί χωρίς να το ζητήσω, καταλαβαίνοντας μια ενδότερη ανάγκη κατανόησης. Είσαι ο άνθρωπος που θέλω να είμαι μαζί του, όχι γιατί έτσι πρέπει, αλλά γιατί δεν υφίσταται κανένας άλλος τρόπος, που να βάζει το χάος σε τάξη.
Είσαι εσύ, που από τους πιο κοντινούς μου ξεχωρίζεις και ταυτίζεσαι με την ολότητά μου. Ο πιο αγαπημένος μου κι ο πιο σημαντικός μου. Αυτός που δυσκολεύει τις μοναξιές μου, γιατί έρχεται και τις διώχνει και επιλέγει συνειδητά την παρουσία σε κάθε συνθήκη. Είσαι ο άνθρωπός μου, γιατί μαλώνεις με τους συμβιβασμούς μου και με φέρνεις αντιμέτωπη μαζί τους, μου ζητάς να τους νικήσω και να κάνω αυτό που λαχταρά η ψυχή μου. Είσαι αυτός που αγαπά με τον πιο ουσιαστικό τρόπο, χωρίς φανφάρες και πυροτεχνήματα, σκαλίζοντας μονάχα την καθημερινότητα για λίγο παραπάνω κοινό χρόνο. Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου, γιατί μπροστά σε κάθε δυσκολία δε χρειάστηκε να ψάξω για να σε βρω. Ήσουν πάντα εκεί, σ᾽εκείνο το “δίπλα σου”, που από λόγος μετουσιώθηκε σε υπόσχεση.
Είσαι εσύ ο άνθρωπος, που φοβάμαι να σκεφτώ πως θα χάσω, γιατί η σκέψη μου θολώνει την όραση και ο κόσμος φαντάζει μάταιος. Είσαι εκείνος, που μου κάνει τη ζωή δύσκολη με το να μη μου επιτρέπει να παραιτούμαι και πιστεύει σε μένα περισσότερο απ᾽ όσο έχω πιστέψει η ίδια στον εαυτό μου. Είσαι εκείνος, που απαιτεί να είμαι ο εαυτός μου και μόνο, όταν εγώ βρίσκω χίλιους δυο λόγους να μη μου αρέσω, γιατί η όρασή σου ξεπερνά αυτή των ματιών. Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου, γιατί κάθε φορά που με έβλεπες να κλαίω και να φωνάζω, δε με έσπρωχνες μακριά σου, μα αισθάνθηκες ευγνώμων που σου επέτρεψα να το δεις. Είσαι εσύ ο άνθρωπος, που με έκανε να πιστέψω πως σ᾽αυτόν τον κόσμο υπάρχει καλοσύνη και ανιδιοτέλεια κι ότι η αγάπη, ακόμη κι αν έχει μέτρο, κάποιες φορές μπορεί να χαθεί στο άπειρο.
Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου, που δεν αρκέστηκες σε συμβόλαια αγάπης και υπογραφές που υπόσχονται την αιωνιότητα. Για την ακρίβεια, δε σου χρειάστηκαν ποτέ, αφού από την πρώτη κιόλας στιγμή και καθημερινά βρίσκεις τον τρόπο να χτίσεις ένα ασφαλές φρούριο γύρω μου και αρνείσαι να θεωρήσεις ως δεδομένο οτιδήποτε αφορά εμένα. Είσαι ο άνθρωπός μου, γιατί σε σένα μπορώ να ακουμπήσω τις φοβίες μου, ξέροντας πως θα κοιμηθούν ήσυχα μόλις αρχίσω να τις ομολογώ μία μία. Είσαι ο άνθρωπός μου, γιατί κάθε φορά που σκέφτομαι αν θα ήθελα να ήμουν κάπου αλλού, δε βρίσκω κανένα μέρος καλύτερο και ύστερα από μια κουραστική ημέρα, το μόνο που με κάνει να χαμογελώ είναι όλα εκείνα που με κόπο φτιάξαμε μαζί.
Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου, ο μόνος που ήθελα δικό μου, γιατί δεν μπορώ να σε συγκρίνω με κανέναν άλλον. Είσαι εκείνος που αντέχει τα ξεσπάσματά μου, που με κάνει να γελάω στις πιο ακατάλληλες στιγμές και ο μόνος στον οποίο δεν μπορώ να κρατήσω μούτρα για περισσότερο από ένα λεπτό. Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου, γιατί κανένας άλλος δε θα μπορούσε να κάνει τις κόρες μας ευτυχισμένες και με κανέναν άλλον δε θα μπορούσα εγώ να έχω γίνει μητέρα. Γιατί πάνω απ’ όλα τα πρέπει, πάνω απ’ όλα όσα προστάζουν οι κοινωνικές συμβάσεις, πάνω από κάθε εμπόδιο, τσακωμό, διαφωνία, βρίσκεις τους λόγους για να συνεχίζεις να υπερασπίζεσαι το “εμείς” έναντι του “εγώ”.
Είναι φορές που σου το κάνω δύσκολο να είσαι ο άνθρωπός μου, μα φρόντισε να μη ξεχνάς πως είναι κι εκείνες για τις οποίες σ’ αγαπώ περισσότερο.
Κείμενο: Περσεφόνη Χρυσαφίδου, pillowfights.gr
