«Το φιλί ενώνει πιο πολύ από το κορμί γι΄αυτό το αποφεύγουν οι πιο πολλοί» έγραψε, αρκετά χρόνια πριν, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Θαρρώ πως όσο και να ψάξουμε, στίχο, που περισσότερο άμεσα απέριττα και ουσιαστικά να εισέρχεται στο ζήτημα της αιώνιας αντίθεσης στην ένωση των ανθρώπων, δε θα βρούμε. Τη σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων· της στενής ωμής επαφής του κορμιού και της βαθιάς συναισθηματικής ένωσης του φιλιού. Μία αντιπαράθεση η οποία καταλήγει να είναι αδιάκοπη εσωτερική διαμάχη για πολλούς, αναζητώντας τρόπο να ικανοποιήσουν την ανάγκη για σωματική ηδονή, ενώ ταυτοχρόνως, η καρδιά τους σα διψασμένη γη αποζητά την ένωση του φιλιού. Απαιτεί το κορμί μα απαιτεί και η καρδιά.
Σε ένα ιδανικό σενάριο η ηδονή του κορμιού έρχεται μαζί με την ένωση του φιλιού από τα χείλη και το σώμα ενός ανθρώπου· σενάριο ονειρικό, παραμυθένιο. Δυστυχώς όμως, πολλοί, αδυνατώντας να βρούνε αυτή την ιδεατή ταυτόχρονη ένωση ή λειτουργώντας υπό τον φόβο ότι το φιλί που βιώνουν κρύβει λεπίδα που θα προσφέρει ακόμη μία βαθιά χαρακιά στην ήδη πληγωμένη τους καρδιά, γυρίζουν την πλάτη στα συναισθήματά τους. Τους συμπεριφέρονται με τον χειρότερο τρόπο. Τα κλειδώνουν στα βαθύτερα υπόγεια της ψυχής τους πετώντας το κλειδί στη θάλασσα της απελπισίας τους.
Έτσι, απομένουν άδειοι από αισθήματα να αναζητούν τη σαρκική ηδονή στα κορμιά ανθρώπων που όχι μόνο δε δένονται μαζί τους, αλλά ουδέποτε τους ένοιαξαν ουσιαστικά. Περιπλανώνται σαν ταξιδιώτες δίχως προορισμό σε τόπους άγνωστους και αδιάφορους, καμωμένοι πως τάχα φτάνουν σε κάποιο μέρος που τους ενδιαφέρει. Με εκείνο το δήθεν ενδιαφέρον μένουν για λίγο στους τόπους αυτούς και τελικά βρίσκοντας μία φθηνή αφορμή, συνήθως αργά το βράδυ ή πολύ νωρίς το πρωί αναχωρούν για τον επόμενο προσωρινό προορισμό.
Στην αρχή οι φωνές της καρδιάς είναι έντονες· βρίσκονται ακόμη κοντά στο υπόγειο που κλείδωσαν τα συναισθήματά τους, μα με τον καιρό απομακρύνονται. Σιγά-σιγά οι παρακλήσεις της καρδιάς γίνονται όλο και ισχνότερες. Κι όμως εκείνοι πάντα βρίσκουν έναν, φαινομενικά επαρκή, λόγο για να ηρεμήσουν τη συνείδησή τους, δικαιολογώντας την απομάκρυνσή τους από την καρδιά. Λένε, δήθεν, ότι τα μέρη που συναντούν δεν είναι αυτά που τους αρμόζουν, ότι αξίζουν κάτι καλύτερο. Στην ουσία χρησιμοποιούν φθηνές δικαιολογίες. Λαμβάνουν μία στιγμιαία απόλαυση και ως εκεί. Αρκούνται σε αυτό το λίγο, το μέτριο, ταΐζοντας με ένα ξεροκόμματο ευχαρίστησης το σώμα τους. Ξεγελούν τους εαυτούς τους με δόσεις επιβεβαίωσης. Δεν ανήκουν σε αυτά τα μέρη και το ξέρουν. Απλά φοβούνται. Απλά αποφεύγουν το φιλί. Το αληθινό φιλί.
Το αληθινό φιλί που είναι μία μαγική ένωση. Εκείνη η φλόγα που σε δευτερόλεπτα ανάβει και καίει οποιαδήποτε αντίσταση λογικής πετύχει στο διάβα της. Όποιος δεν πιστεύει στα θαύματα, ας το αναζητήσει σαν να μην υπάρχει αύριο. Όποιος το έχει ζήσει, απλά ας κλείσει τα μάτια· καταλαβαίνει. Από τις ισχυρότερες μορφές μνήμης. Ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός της λήθης. Αν η πνοή της καρδιάς είναι ο έρωτας, τότε το φιλί είναι σίγουρα τα πνευμόνια. Δυσεύρετο έως σπάνιο, μονάκριβο, σαγηνευτικό, ανεκτίμητο.
Κατά τη διάρκειά του, φαινόμενα που δεν εξηγούνται από το ανθρώπινο μυαλό συμβαίνουν: δύο καρδιές ενώνονται, δύο ψυχές γίνονται μία, δύο άνθρωποι μεταφέρονται σε εκείνη την ελεύθερη αναρχική ιδέα που ο έρωτας είναι πάντα γιορτή. Μέχρι και ο αδίστακτος χρόνος μαλακώνει προς στιγμήν· οτιδήποτε άσχημο και αν συμβαίνει σε τούτο τον μάταιο κόσμο, όταν δύο ερωτευμένοι άνθρωποι φιλιούνται, παύει έστω και για λίγο.
Και υπάρχει μόνο μία αλήθεια, ότι και να λένε· το αληθινό φιλί που κουβαλάει τους πόθους της καρδιάς είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην πραγματική ηδονή του σώματος. Η αληθινή απόλαυση που αναζητούν οι άνθρωποι δεν είναι η απλή ένωση δύο κορμιών. Όχι βέβαια. Η απλή επαφή δύο σωμάτων είναι κάτι το μηδαμινό μπροστά στον ορίζοντα που ανοίγει το αληθινό φιλί. Η ένωση των χειλιών, ο συντονισμός των δύο καρδιών στους ίδιους ρυθμούς, τα χέρια που μπλέκουν, τα δύο αρώματα που γίνονται ένα και τελικά ένα εκ των θαυμάτων του κόσμου· τα κορμιά δύο ερωτευμένων ανθρώπων να γίνονται ένα. Μαγεία.
Για αυτό και εμείς ποτέ δε θα πάψουμε να πιστεύουμε σε αυτό. Ποτέ. Ίσως είμαστε ακόμη ταξιδιώτες σε τούτον τον κόσμο, αλλά έχουμε προορισμό. Αναζητούμε, με υπομονή και επιμονή, τη μορφή εκείνη που θα μας προσφέρει, είτε ξανά είτε για πρώτη φορά, το δικό μας αληθινό φιλί, για να καταλήξουμε σε εκείνες μαγικές στιγμές της απόλυτης ολοκλήρωσης. Για όσο διαρκέσουν, λίγο ή πολύ. Αρκεί να είναι κάτι αληθινό. Δε θα απομακρυνθούμε από την καρδιά μας. Κι αν κάποτε το κάναμε, τώρα ξέρουμε, για αυτό θα βαδίσουμε κοντά της. Πάντα με τα συναισθήματά μας ελεύθερα να μας οδηγούν. Το σεξ είναι το μέσον για να ζήσουμε τον έρωτα με τον άνθρωπο μας και όχι ο αυτοσκοπός.
Βέβαια είμαστε άνθρωποι. Έχουμε αδυναμίες. Κανένας δεν είναι τέλειος. Ακόμη, λοιπόν, κι αν φτάνουμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας σε μέρη που στην αρχή πιστέψαμε ότι ήταν αυτό που ψάχναμε, προσπαθούμε να μείνουμε μα καταλάβαμε τελικώς δεν είναι αυτό το κάτι, θα είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς. Θα φύγουμε με ψηλά το κεφάλι, κοιτώντας τον άλλον στα μάτια και όχι σαν κυνηγημένοι. Γιατί ξέρουμε τι ψάχνουμε και δεν κοροϊδεύουμε ούτε τους εαυτούς μας ούτε τους άλλους. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα είναι η εκμετάλλευση των συναισθημάτων για λίγες στιγμές σαρκικής απόλαυσης. Αυτό δε συνάδει με εμάς, με τα πιστεύω μας, με αυτά που πρεσβεύουμε. Προφανώς σε αυτό το ταξίδι θα πληγωθούμε. Έτσι είναι η ζωή. Και θα πληγώσουμε, όχι με δόλο όμως. Ποτέ. Τουλάχιστον από εδώ και πέρα η πρόθεσή μας θα είναι να πράττουμε με ειλικρίνεια. Εμείς θα κάνουμε τη διαφορά.
Το φιλί ενώνει πιο πολύ από το κορμί γι΄αυτό το αποφεύγουν οι πιο πολλοί» έγραψε, αρκετά χρόνια πριν, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Οι πιο πολλοί αλλά όχι εμείς. Εμείς θα το αναζητήσουμε, θα τρέξουμε με όλη μας τη δύναμη προς αυτό. Γιατί οτιδήποτε άλλο είναι απλά λίγο. Και εμείς εδώ και καιρό δεν έχουμε τίποτα κοινό με το λίγο. Όλα πολύ.
«Ότι θυμάμαι από το κορμί σου, μάτια μου,
είναι η γεύση των φιλιών σου
όταν σε κρατούσα στα χέρια μου.
Γι’ αυτό δε θα σε ξεχάσω ποτέ.»
Κείμενο: Κωνσταντίνος Κιχώτης- pillowfights.gr
