Θυμάσαι; Αλήθεια θυμάσαι πώς είναι να είσαι ερωτευμένη; Τότε που ολόκληρο το σώμα σου λειτουργεί στα κόκκινα, με έντονα χτυποκάρδια, πεταλουδίτσες στο στομάχι, κόμπους να ανεβοκατεβαίνουν και μάγουλα να κοκκινίζουν για όλα όσα σκέφτεσαι; Κι εσύ για να ηρεμήσεις να προσπαθείς να συνεννοηθείς με το μυαλό σου αλλά εκείνο εξαφανισμένο, ανύπαρκτο. Έτσι άλλωστε εξηγείται και το ότι πρέπει να κρατάς σημειώσεις για να ετοιμάσεις μια ρημαδομακαρονάδα γιατί από την αφηρημάδα σου θα την κάνεις ή λύσσα ή ανάλατη.
Όμορφα είναι όμως, και όταν τα ζεις και όταν τα σκέφτεσαι αργότερα χαμογελώντας. Η απογείωση βέβαια είναι όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε δύο ανθρώπους ταυτόχρονα. Όταν και οι δύο έχουν χάσει τη μπάλα, το μέτρο, τα επίπεδα, την αίσθηση του χρόνου. Γιατί δύο άνθρωποι αληθινά ερωτευμένοι είναι μονίμως χαμένοι ο ένας μέσα στην ψυχή, στα μάτια, στο σώμα του άλλου. Τίποτε και κανένας δεν μπορεί να τους αγγίξει, να τους αποπροσανατολίσει, να τους προσγειώσει. Μην μπερδεύεσαι γιατί τους βλέπεις δίπλα σου. Δεν είναι. Έχουν φύγει για αλλού, άγνωστο που, αλλά πάντα μαζί!
«Για πόσο;» θα μου πεις. Και είναι εύλογη η ερώτησή σου μιας και βλέπεις τόσους και τόσους έρωτες γύρω σου να σωριάζονται σαν τραπουλόχαρτα, και σκέφτεσαι ότι αυτή είναι αναπόφευκτα η μοίρα τους τελικά. Μπορεί να έχεις και δίκιο, αλλά είναι πολύ απαισιόδοξη αυτή η προσέγγιση για μένα και δε μού αρέσει! Εγώ θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν και άνθρωποι, ελάχιστοι ίσως, που ζουν έναν αμοιβαίο έρωτα διαρκείας. Δεν ξέρω βέβαια αν απλώς τους προκύπτει ή αν είναι δύο πεισματάρηδες που αρνούνται να μεγαλώσουν. Αν είναι δύο άνθρωποι που ποτέ δεν τους άρεσε αυτό που άκουγαν κατά κόρον να λέγεται, για τον έρωτα που φεύγει και την αγάπη που έρχεται. Λες και το ένα αναιρεί το άλλο και γι’ αυτό δεν μπορούν να συνυπάρχουν.
Γιατί αυτοί οι ελάχιστοι, είναι μάλλον οι μόνοι που κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει ομορφότερο και πιο ολοκληρωμένο συναίσθημα από το να είσαι ερωτευμένος με τον άνθρωπο που αγαπάς. Γι’ αυτό κάτι τους λείπει όταν είναι χώρια κι όταν βρίσκονται μιλάνε, γελάνε, μπορεί και να κοντράρονται, αλλά τα μάτια τους λάμπουν από ευτυχία γιατί το δικό τους «μαζί» δίνει χρώμα σ’ αυτή την μουντή καθημερινότητα. Και ίσως το μυστικό τους να είναι ότι κανένας από τους δύο δεν επέτρεψε στον εαυτό του να θεωρήσει τον άλλο δεδομένο, και γι’ αυτό να του κόβεται η ανάσα κάθε φορά που σκέφτεται ότι μπορεί να τον χάσει. Ίσως..
Κείμενο: Αριάδνη- loveletters.gr
