Μια ανάσα χωρίς προσπάθεια.
Ένα χαμόγελο ήρεμο, χωρίς να σφίγγουν τα δόντια. Χωρίς να σφίγγονται οι μυς.
Μια ματιά που ταιριάζει με το χαμόγελο, με τους χτύπους της καρδιάς, με το άγγιγμα.
Λέξεις ειπωμένες χωρίς να μετριούνται. Έχουν ουσία, έχουν βαρύτητα, έχουν αλήθεια αλλά δεν έχουν στεγανά και φίλτρα.
Διαχωριστικές γραμμές που σβήνονται, διαγράφονται.
Ένας έλεγχος που δεν σε νοιάζει να κρατήσεις. Δεν σε αφορούν οι όροι, τα όρια, οι προϋποθέσεις.
Τα “καθώς πρέπει”, έγιναν “καθώς νιώθεις” μέσα σε μια στιγμή. Κι όλα τα βαρίδια, ξαφνικά ελάφρωσαν.
Δυο κούπες καφέ, στο τραπεζάκι κι ένα γλυκό μισοτελειωμένο, αφημένα.
Δυο χέρια που πλέκονται με ένταση και κρατάνε το “μαζί” καλά δεμένο ανάμεσά τους.
Σεντόνια μπερδεμένα με την μυρωδιά δυο ανθρώπων που έγιναν ένα.
Μια αγκαλιά που δεν πονάει, δεν απειλεί, δεν τιμωρεί.. Λυτρώνει, γεμίζει, γιατρεύει.
Μια πορεία χαραγμένη σε χρόνο άχρονο με τερματισμό το “μαζί”.
Ήταν η στιγμή που τόλμησες. Τόλμησες να διεκδικήσεις όσα ειχες αποφασίσει να σου στερείς. Τόλμησες να μείνεις. Τόλμησες να ζήσεις. Τόλμησες να μοιραστείς τα θέλω που από καιρό έθαβες μην τυχόν κι ακουστούν οι κραυγές τους.
Ήταν η στιγμή που άρχισες να κερδίζεις μάχες σε έναν πόλεμο που είχες προ πολλού ανακυρήξει χαμένο.
Ναι, αυτή είναι η πιο σημαντική μάχη.
Η μάχη του “μαζί”. Όχι υπό συνθήκες, όχι όταν συμφέρει, όχι όταν βολεύει. Γιατί αυτό που διεκδίκησες, ούτε βολικό είναι, ούτε εύκολο είναι, όμως όταν το “μαζί” δεν είναι τέσσερα γράμματα που απλά μπαίνουν το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά είναι ουσία, ακόμα και η πιο δύσκολη εξίσωση, γίνεται απλή.
Γιατί δεν ξέρω αν το ξέρεις, μα ο έρωτας, είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο!
Θέλει απλά δυο ανθρώπους, τη σωστή στιγμή, στο σωστό σημείο, χωρίς ασπίδες, χωρίς κόλπα, χωρίς στρατηγικές.
Θέλει απλά, δυο ανθρώπους, να το θέλουν όσο τίποτε άλλο στον κόσμο!
Κείμενο: Σοφία Παπαηλιάδου- loveletters.gr
