Μάτια κλειστά, χέρια τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό σου, το κούτελό μου κολλημένο στο δικό σου και περιμένω. Περιμένω την στιγμή που τα χείλη σου θα ακουμπήσουν τα δικά μου για πρώτη φορά, περιμένω με την καρδιά μου να χτυπάει στον ρυθμό της μουσικής που παίζει από πίσω να κάνεις εκείνη την κίνηση και να με φιλήσεις.
Όλο το βράδυ περίμενα, όλο το βράδυ για ένα και μοναδικό φιλί από εσένα. Με κοιτούσες και σε κοιτούσα, μου χαμογελούσες και σου χαμογελούσα. Το έβλεπα ότι το θες, καταλάβαινα ότι ήθελες να με φιλήσεις και ήθελα τόσο πολύ να το τολμήσεις, να μην δειλιάσεις, να έρθεις να με αρπάξεις και να με φιλήσεις. Από την αρχή της βραδιάς το παιχνίδι μεταξύ μας ήταν έντονο αλλά όχι ξεκάθαρο, μπορούσε κανείς να καταλάβει ότι κάτι πλανάται στον αέρα αλλά δεν θα μπορούσε να είναι σίγουρος.
Με πλησιάζεις ακόμα περισσότερο, τώρα ακουμπάνε οι μύτες μας και τα χείλη μας είναι σε απόσταση αναπνοής. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν εσύ πλησίασες πρώτος ή εγώ, θυμάμαι όμως πεντακάθαρα την στιγμή που ακούμπησαν τα χείλη μας. Η μουσική από πίσω θόλωσε, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιο τραγούδι ακουγόταν. Τα πάντα κινούνταν σε αργή κίνηση, ούτε θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτό το φιλί. Μπορεί να ήταν δευτερόλεπτα, μπορεί πάλι να ήταν και ώρες ολόκληρες, μικρή σημασία έχει, γιατί εκείνη την ώρα σε αυτό το φιλί, σε αυτό το πρώτο μας μοναδικό φιλί διαγράφηκε η πορεία όλης μας της σχέσης.
Μπορεί τότε να μην ήταν ξεκάθαρο, μα τώρα, ενάμιση χρόνο μετά το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει τόσο πολύ που μπορώ πλέον να καταλάβω ότι εκείνο το πρώτο μας φιλί εκείνο το ξημέρωμα άξιζε όλη την αναμονή που υπέμεινα και άλλη τόση. Γιατί εκείνο το πρώτο φιλί έκλεισε μέσα του με έναν τρόπο μαγικό τη μαγεία όλης της σχέσης μας και δεν ξέρω για εσένα, μα εγώ αυτό το λέω και λίγο καρμικό.
Κείμενο: Άντζελα Καμπέρου- loveletters
