Μήτε το όνομα της δεν ρώτησε ποτέ.
Εκείνος την φώναζε έρωτα.
Έρωτα και ανάσα μου, έρωτα και ζωή μου, έρωτα και ξοφλήσαμε.
Μήτε το χρώμα των ματιών της δεν γύρεψε ποτέ του.
Εκείνος τα έβλεπε όλα κόκκινα, της φωτιάς. Τα έβλεπε όλα λευκά, σαν το λευκό του χιονιού.
Τα έβλεπε όλα πολύχρωμα, σαν τα φωτάκια που άναβαν στο μυαλό του ,όταν την συναντούσε.
Μήτε τον ήχο της φωνής της, ποτέ του αναζήτησε. Εκείνος ήχο και αντίλαλο, εκείνος μέταλλο κρουστό στα κελιά του μυαλού του.
Εκείνος άρπα που αντιλαλει ταπεινά σαν να την τραγουδούν θεοί ,στα χέρια τα δικά της. Εκείνος άφωνος μπροστά στην όμορφια της.
Μήτε στον χτύπο της καρδιάς της δεν ήλπιζε ξανά.
Εκείνος πάντα θα καρτερουσε, εκείνος πάντα θα εύχονταν, εκείνος πάντα θα ζητούσε, να έδινε όλη του την ζωή, για μια δική της ανάσα ,για έναν κτύπο στα κρυφά και με κλειστά τα μάτια.
Αφιερωμένο..
Κείμενο: Ρούλα Παγιαλάκη- loveletters
