Αγκαλιά. Μια λέξη, χίλια συναισθήματα. Χίλιες ανείπωτες εξομολογήσεις με μια μόνο κίνηση.
Με μια μόνο ανάσα.
Η αγκαλιά που κουμπώνει, που κάνει δυο σώματα να γίνονται ένα, είναι τελετουργία.
Είναι μια μυστική συμφωνία ανάμεσα σε δυο.
Είναι τα μυστικά που λέγονται εκείνη τη στιγμή. Είναι οι συγγνώμες, είναι τα σ’αγαπώ. Είναι οι παρακλήσεις, οι επικλήσεις. Είναι οι ανάγκες και οι επιθυμίες όλα ειπωμένα χωρίς ούτε μια λέξη.
Εκεί, σε αυτή την αγκαλιά, έχουν ειπωθεί όλα.
Αγάπησέ με.
Κράτησέ με.
Προστάτευσέ με.
Θέλησέ με.
Νιώσε με.
Συγχώρεσέ με.
Μια ανάσα ακόμα. Μια τζούρα από την μυρωδιά του άλλου. Μια τζούρα ελπίδας πριν νιώσεις το κλείδωμα ή την απόσταση.
Μια τζούρα ελπίδας πριν τολμήσεις αυτό το ανεπαίσθητο κλείδωμα των σωμάτων ή το τράβηγμα..
Μια τζούρα απόγνωσης πριν νιώσεις το “κι εγώ” ή πριν νιώσεις τον άλλο να φεύγει από εσένα.
Αγκαλιά. Χίλιοι φόβοι κι άλλες τόσες αμφιβολίες να χάνονται μέσα σε μια στιγμή.
Μια στιγμή άχρονη. Γιατί στην σωστή αγκαλιά, ο χρόνος σταματάει να μετράει. Δεν κυλάει. Παγώνει.
Στην σωστή αγκαλιά, υπάρχει μόνο μια λέξη, μια παράκληση, μια απαίτηση.. “πιο σφιχτά”.
Απλά.
Κείμενο: Σοφία Παπαηλιάδου- loveletters
