Έχεις ποτέ βρεθεί σε πτήση τρόμου; Να περιμένεις το αναπόφευκτο, να παρακαλάς με όλη σου την ψυχή να μη συμβεί αλλά ταυτόχρονα να νιώθεις ότι εξαρτάται από κάτι πέρα από σένα; Έχεις ποτέ αγαπήσει τόσο ώστε να τρέμεις στην ιδέα να χάσεις τον άλλο και να διαπιστώνεις ότι η κατάσταση δεν είναι υπό τον έλεγχό σου; Κάπως έτσι μοιάζει συχνά ο έρωτας, σαν πτήση τρόμου. Έρωτας δεν είναι απαραίτητα το όμορφο κι αναζωογονητικό συναίσθημα που νιώθεις για μια άλλη ύπαρξη αλλά κι αυτό που αισθάνεσαι για μια ιδέα, ένα βιβλίο, ένα αντικείμενο. Δεν εννοώ φυσικά, να γίνουμε δεύτεροι Πυγμαλίωνες και να ερωτευτούμε ένα αντικείμενο ή το δημιούργημά μας αλλά μιλάω για τα συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν όταν κάτι μας ενθουσιάζει, όταν κάτι –έμψυχο ή άψυχο– μας παρακινεί και μας ωθεί να αναλάβουμε δράση.
Έχεις ποτέ ευχηθεί να μην είναι «η ώρα του πιλότου» ή να μην πεις ποτέ από τη στιγμή που θα μπεις στο αεροπλάνο «σε μια ώρα θα ‘χουν όλα τελειώσει» που θα ‘λεγαν Καρβέλας και Βίσση; Έτσι μπαίνεις και σε μια σχέση, χωρίς να ξέρεις πού θα σε βγάλει ή τι μέλλει γενέσθαι, ποια θα είναι η έκβαση και αν θα σου αρέσει. Έτσι αισθάνεσαι κι όταν καταπιάνεσαι με κάτι νέο που σου προκαλεί έξαψη και προσμονή να το ολοκληρώσεις. Δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει, πόσο θα διαρκέσει, αν θα σ’ αρέσει, τι γεύση θα σου αφήσει. Το κάνεις για την ευχαρίστηση και για την προσωπική σου απόλαυση.
Μια δύσκολη πτήση μπορεί να είναι και ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα ή η αλλαγή καριέρας αλλά και μια σχέση που δεν ξεκίνησε καλά ή που ξεκινάει με εξαιρετικές προοπτικές, σε απογειώνει και μετά σε προσγειώνει απότομα. Σε όλες τις περιπτώσεις νιώθεις την αδρεναλίνη στις φλέβες σου. Η ορμόνη αυτή παράγεται στον οργανισμό μας όταν είμαστε σε θέση μάχης αλλά και όταν φοβόμαστε πολύ. Μας κινητοποιεί και μας κάνει να διεκδικούμε, μας γεμίζει με εκείνα τα απαραίτητα συστατικά που μας βοηθούν να μην τα παρατήσουμε με την πρώτη δυσκολία αλλά μας σπρώχνουν να προχωρήσουμε παρακάτω.
Μακάρι να μη ζήσεις ποτέ μια κανονική πτήση τρόμου γιατί τότε θα διαπιστώσεις με όλες σου τις αισθήσεις πόσο πολύ θα ήθελες να είχες πει εκείνο το «σ’ αγαπώ» κι εκείνη τη «συγγνώμη» στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Πόσο λίγος ήταν ο χρόνος που είχες στη διάθεσή σου να κάνεις όλα όσα ονειρευόσουν και πόσο εύκολο είναι να τα χάσεις όλα! Αν τύχει όμως και βρεις στον δρόμο σου κάτι ή κάποιον που σε βγάζει από τα νερά σου, σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις έναν σκοπό και πιστεύεις ότι σε ολοκληρώνει και σε πραγματώνει, δέσε καλά τη ζώνη σου και ετοιμάσου να ξεφύγεις από τη συνηθισμένη ζωή σου. Τότε θα νιώσεις πιο ζωντανός από ποτέ! Τότε θα καταλάβεις γιατί η ζωή είναι τόσο γλυκιά και θα δεις τα πράγματα με άλλο μάτι· με το μάτι ενός ερωτευμένου. Θα ζήσεις πολλά, θα μάθεις περισσότερα. Άλλωστε ο έρωτας, όπως και η ζωή, είναι ένα ταξίδι προς τόπους που δε βρίσκονται πάντα έξω αλλά πολλές φορές μέσα μας!
Είναι τελικά ο έρωτας μια πτήση τρόμου; Θα έλεγα πως ναι. Αυτό που έχουν σίγουρα κοινό είναι πως σου δίνουν απίστευτη ώθηση να δημιουργήσεις, ν’ αλλάξεις κάτι, να γίνεις κάτι. Σε ξεβολεύουν και όσο και να μη σου αρέσει στην αρχή, μπορούν να σου αλλάξουν ζωή και την κοσμοθεωρία. Φρόντισε μόνο να είσαι όσο καλύτερα εφοδιασμένος γίνεται και για τα δύο γιατί εάν δεν είναι τελικά η ώρα του πιλότου, τότε σίγουρα η απογείωση θα σε ξετρελάνει! Για την προσγείωση δε μένει παρά να το ζήσεις γιατί όπως λέει πολύ όμορφα και ο Μ. Προύστ, «Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δε συνίσταται στην αναζήτηση νέων τοπίων αλλά στην απόκτηση νέας προοπτικής»!
Κείμενο: Εύη Λεγάτου- pillowfights.gr
