Να σου μιλάω με τις ώρες, και να ξέρω πως ακόμα και στις ασυναρτησίες, εσύ θα καταλάβεις.
Να μένω σιωπηλός, χωρίς να χρειάζεται να σου πω λέξη, και πάλι να ξέρω, πως εσύ θα καταλάβεις.
Να ακούγεται η ανάσα μου και να συγχρονίζεται με τη δικιά σου.
Να σε κοιτάω, και σε εσένα να βλέπω την γυναίκα που θέλω να κρατάω στα χέρια μου σήμερα, αύριο και μέχρι το τέλος του χρόνου μας.
Αν κάποιος μου ζήταγε πριν 6 μήνες να του ορίσω την ευτυχία, αυτά θα του έλεγα.
Και σήμερα, που σε κρατάω στα χέρια μου και μπορώ να μιλώ, να σιωπώ, να χαμογελάω, χωρίς να μετρώ το χρόνο, χωρίς να μετρώ τις στιγμές, μπορώ να σου πω πως τελικά, η ζωή, ξέρει να τα φέρνει τα χρεωστούμενα, έστω και καθυστερημένα.
Της κάκιωσα πολλές φορές της ζωής, αλλά μου το ξεπλήρωσε με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Δεν είναι ποτέ “κατά τύχη” το να βρεις τον άνθρωπό σου. Δεν “σου κατσε” η στιγμή που τον συναντάς.
Ετοιμάζεσαι από καιρό. Ετοιμάζεσαι να αγαπήσεις κι ετοιμάζεσαι να αγαπηθείς. Κοιτάς τα λάθη σου, κοιτάς την ζωή σου, την πορεία σου και αφήνεις πίσω μπαγκάζια, εγωισμούς και επαναλαμβανόμενα λάθη, μόνο και μόνο γιατί θες αυτή τη φορά, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς αληθινά.
Γιατί αυτό είναι το αντίτιμο ζωής, για το οποίο αξίζει να ζεις! Η αμοιβαία, απόλυτη, ολοκληρωτική αγάπη! Η αγάπη που μπορείς να ζεις γι’αυτή, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτή!
Κείμενο: Αλέξανδρος Χωριανούδης- loveletters.gr
