Και πώς να ζήσω εγώ χωρίς τον ερωτά μου!
Χωρίς εσένα, να που ζω, χωρίς τα χάδια σου, τις αγκαλιές σου, έγιναν πληγές, έγιναν θυμός, έγιναν απογοήτευση ώσπου ξεθύμαναν! Πήραν το χρόνο που τους έπρεπε και έκαναν σιγά σιγά και βασανιστικά τον κύκλο τους. Έκλεισε λοιπόν άλλος ένας κύκλος και ας πονάει λίγο ακόμα.
Όμως το κενό χωρίς έρωτα δεν το καλύπτουν οι περίπατοι, δεν το καλύπτει η παρέα τα σαββατόβραδα, δεν το καλύπτει τίποτα.
Χωρίς έρωτα η ζωή γίνεται συμβατή και κάποιοι είμαστε από κούνια ασυμβίβαστοι.
Ασυμβίβαστος ξέρεις τι θα πει; Θα πει πως με το μέτριο δε μπορείς να συμφιλιωθείς. Θα πει πως με το λίγο λιγότερο δε μπορείς να κάνεις γιατί θα τρώγεσαι με τα ρούχα σου, θα πνίγεσαι θα νιώθεις ψυχή μου, δύστυχη και εγκλωβισμένη. Και την ταραχή αυτή o ασυμβίβαστος δεν την βαστάει, γιατί δεν την αντέχει, δεν την «ανέχει»!
Αργά ή γρήγορα βάζει ένα μεγάλο x και προχωράει. Προχωράει μόνος του. Τι και αν σκιάζεται, έχει μάθει να πληρώνει μετρητοίς το αντίτιμο της μοναξιάς του!
Χωρίς έρωτα και αγάπη δεν υπάρχει μοίρασμα δεν υπάρχει δόσιμο. Ξέρεις πως είναι να θες να δώσεις, να έχεις να δώσεις καρδιά, ψυχή, νοιάξιμο και φροντίδα.
Γιατί έρωτας θα πει άνοιγμα στο όνειρο, άνοιγμα στη ζωή, στην πίστη στην ελπίδα!
Αμετανόητα δοξαστική στον έρωτα, δε θα πάψω ποτέ να τον υμνώ! Άφιλτρο, γυμνό, θεριό ανήμερο και όποιος τον αντέξει.
Κάλεσμα στον έρωτα, κάλεσμα στη ζωή, κάλεσμα στην αγάπη και στο μοίρασμα, σε τούτο εδώ που τώρα γράφω, κάνω!
Γιορτάζω κάθε μέρα, δοξάζω και τον τιμώ που με έμαθε χωρίς αυτόν μισή ζωή να ζω.
Αρκεί που υπάρχεις έρωτα, αρκεί που με εμπνέεις ακόμα, όχι μόνο εμένα αλλά και τους όμοιους μου!
Δηλώνω αθεράπευτα πιστή σου οπαδός και στη μάχη σου πρόθυμα ρίχνομαι! Γιατί έρως ανίκατε μάχαν. Ο έρωτας είναι ανίκητος στη μάχη!
Βίκυ Πλευρίτη
