Θα έκανες τα πάντα για μένα, είπες..
Κι όμως, την ίδια εκείνη στιγμή, το βλέμμα σου φώναζε «Φοβάμαι»..
Η αλήθεια είναι ότι αντέχεις να ζήσεις χωρίς εμάς. Και καλά κάνεις, δηλαδή.
Εσύ.
Γιατί εγώ, δε φοβάμαι, ποτέ δε φοβήθηκα.
Δεν με τρόμαξαν ούτε για μια στιγμή όλα τα εμπόδια που παρουσιάστηκαν στο δρόμο μας.
Τα τείχη που υψώθηκαν, τα γκρέμισα.
Τα τέρατα που γεννήθηκαν και απειλούσαν να μας φάνε ζωντανούς, τα σκότωσα.
Τους εφιάλτες σου τη νύχτα που κοιμόσουν, τους ημέρεψα.
Τους φόβους σου τους έσβησα… ή τουλάχιστον έτσι πίστεψα.
Δε στάθηκε τίποτα ικανό να με κάνει να μην πιστεύω σε μας. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Σ’ αγάπησα με τα όλα σου, λάτρεψα σε σένα τα πάντα, τα καλά και τα στραβά σου.
Και για να είμαι ειλικρινής, τα δεύτερα τα αγάπησα περισσότερο από τα πρώτα. Τα αγκάλιασα και τα δέχτηκα, με γοήτεψαν κι αυτά, μαζί με την ήρεμη δύναμη του χαρακτήρα σου.
Στο είπα και χτες, κανείς δε θα πάρει τη θέση σου.
Μπορεί η αγκαλιά που με κρατάει τώρα να είναι γλυκιά και ζεστή, μπορεί να συνεχίσει να με κρατάει για πολύ καιρό ακόμα.. μπορεί να με κάνει να νιώθω όμορφα και να κλείνει σιγά σιγά τις πληγές μου..
Η ξέχωρη, η βασιλικά μοναχική σου θέση μέσα στην καρδιά μου, όμως, θα είναι δεδομένη, ακλόνητη.
Δε σε θέλω πίσω.. τελικά.
Γιατί; Γιατί ποτέ δε θα ξεπεράσεις το φόβο σου, πάντοτε θα κοιμάται ανάμεσά μας, στην σφιχτή μεταμεσονύχτια αγκαλιά μας.
Θα σε στοιχειώνει και θα σε παίρνει από κοντά μου.. διαρκώς.
Δε σε θέλω πίσω, γιατί το «μαζί», δε χρειάζεται παρακάλια και επιχειρήματα για να πετύχει.
Ο έρωτας το φτιάχνει, η βαθιά κι απόλυτη αγάπη το θρέφει. Και είναι αλεξίσφαιρο.
Από φόβο χάσαμε.
Κείμενο: Jinx- loveletters.gr
