Σήμερα είναι ένα διαφορετικό πρωινό. Ξύπνησα και είπα να μιλήσω στη γλώσσα σου.
Ρε φίλε…
Σου γράφω ”σε αγαπώ τρελλά” και μου απαντάς – μετά από κάποιες ώρες αναμονής – ”από την πόλη έρχομαι”
Πόσες φορές δεν ανακατεύω την καθημερινότητά μου για να συμβαδίσει με την δική σου;
Πόσα όνειρα κλείνω στο συρτάρι επειδή σου φαίνονται εσένα τέρατα βερνικωμένα;
Επειδή δεν τολμάς να τα ονειρευτείς ενώ στα αλήθεια φλέγεσαι;
Πόσα φρένα πατάω στα πηγαία μου ”θέλω” για να μην ”μπουκώσω” την αφαιρετικότητά σου;
Είμαι το ρούχο που σου φόρεσα να μην κρυώνεις στο παγωμένο παρόν σου και εσύ προσπαθείς να το μεταποιήσεις.
Να με κάνεις μια άλλη προσπαθείς. Να κουμπώσω στα μέτρα σου, όμως εγώ στην αγάπη, έχω αμμετρία .
Θέλω να κλάψω και δεν μπορώ.
Είμαι η γυναίκα που λαχάνιασε για να σε φτάσει, που έσπαγε κομμάτια η καρδιά της κάθε που την συναντούσες φευγαλέα, που ευθυγράμμιζε τους πλανήτες για πέντε λεπτά αγκαλιάς, που έπαιζε τη ζωή της για σένα.
Που αρκέστηκε στο ”λίγο” σου νομίζοντας ότι κάποτε θα γίνει ”πολύ”.
Πόσο ακόμη να μαντεύω τι υπάρχει στο λαβύρινθο του μυαλού σου, τι είμαι εγώ για σένα, πού θα μπορούσες να φτάσεις για να είσαι μαζί μου;
Κι όμως επιμένω, να μαζεύω ψίχουλα για να οικοδομήσω συναίσθημα και να με ταϊζω ροζ παραμύθια που ξεγελούν το άδειασμα της ψυχής μου.
Ποιος είσαι τελικά;
Πάντως όχι αυτός που έφτιαξα και νανούριζα την σκέψη μου κάτω από κάτι καλοκαιρινά φεγγάρια της προσμονής σου.
Δεν είσαι αυτός. Γιατί , αν ήσουν, θα είχες μείνει!
Γιατί εγώ είμαι απόλυτη.
Κι εσύ είσαι μισός ρε φίλε!
Κείμενο: Jinx- loveletters.gr
