Ο Μιχάλης Γιαννάτος είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη το 1941. Το 1964 απελάθηκε στην Ελλάδα και το 1965 ξεκίνησε θεατρικές σπουδές στη σχολή του Ντίνου Δημόπουλου.
H πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση ήταν στην ταινία «Οι στιγματισμένοι», του Γιώργου Ζερβουλάκου, με πρωταγωνιστές τους Φούντα και Κοντού ενώ όταν ήταν μαθητής ακόμα, έπαιξε με τον Κατράκη στο θεατρικό «Καπετάν Μιχάλης».
Οι περιοδείες με τον Βέγγο
Το 1969 ο Μιχάλης Γιαννάτος έπαιξε στο πλευρό του Θανάση Βέγγου, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα και μαζί του πραγματοποίησε το 1973 το «καλύτερο ταξίδι της ζωής» του. Πραγματοποίησαν περιοδεία στη Νότια Αφρική, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Όπως είχε αναφέρει: «Εκεί νιώθαμε το περίεργο αίσθημα ότι βρισκόμασταν στην άκρη του κόσμου. Ένιωθες ένα αόρατο τείχος».
Η φήμη του στο εξωτερικό
Ο γνωστός ηθοποιός δεν πέρασε απαρατήρητος στο εξωτερικό όπως πιστοποιούν και οι 27 ξένες κινηματογραφικές παραγωγές στις οποίες έχει παίξει μεταξύ των οποίων το “Εξπρές του Μεσονυκτίου”, το “Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι”, το “Μόναχο”, κ.α.
Οι παραγωγοί φρόντιζαν πάντα να ταξιδεύει στην πρώτη θέση του αεροπλάνου και να κοιμάται, όπως το υπόλοιπο καστ, σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων.Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του στη Lifo: «Η Ελλάδα, αγάπη μου γλυκιά, τρώει τα παιδιά της. Εάν εγώ πάω τώρα και παίξω σε μια υπερπαραγωγή και πάρω βραβείο Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου, με αντιπάλους τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον Ντάστιν Χοφμαν, τον Αλ Πατσινο, τον Τζακ Νίκολσον, και έρθω εδώ, θα μου πούνε «ε… καημένε, και τι έγινε;».
Όπως αναφέρει το star, ο Μιχάλης Γιαννάτος μιλούσε πέντε γλώσσες και ήταν ο αγαπημένος του Θόδωρου Αγγελόπουλου που τον είχε επιλέξει σε όλες τις ταινίες του. Έπαιξε επίσης στην «Πολίτικη κουζίνα» τού Μπουλμέτη, στην ευρωπαϊκή συμπαραγωγή «Ο τελευταίος άρχοντας των Βαλκανίων» και συνολικά σε 100 ταινίες (ελληνικές και ξένες) και σε περίπου 100 σειρές.
Στην επιλογή του από ξένους σκηνοθέτες του μεγέθους των ανωτέρω βοήθησε πολύ και η γνώση τεσσάρων ξένων γλωσσών (τουρκικά, γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά), αλλά και η εμφάνισή του, καθαρά ανατολίτικη, που έπειθε για δεύτερους ή τρίτους ρόλους, ωστόσο χρήσιμους για την εξέλιξη της ταινίας. Ο ίδιος είχε πει σχετικά: «Εγώ όταν βγαίνω έξω, όταν κάνω μια ξένη ταινία, φορτώνω και την κληρονομιά την ελληνική. Λέω να δείξω ότι η Ελλάδα είναι Ελλάδα. Ότι είμαστε κράτος τρομερό, μεγάλο».
Διαβάστε περισσότερα στο enimerotiko.gr
