Ποτέ δε μπορείς να αποκτήσεις κάτι που δεν είχες ποτέ. Και εγώ δε σε είχα ποτέ ολότελα δικό μου. Πάντοτε κάτι έλειπε και υπήρχε μια σκιά στην όλη υπόθεση. Μια παραλίγο ευτυχία. Μια παραλίγο χαρά. Ένας παραλίγο έρωτας. Και πάθος, πολύ πάθος, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Θες και κάτι ακόμα και αυτό το “κάτι” σε μας έλειπε. Δυο φιγούρες τραγικές, που έψαχναν απεγνωσμένα κάτι να πιαστούν για να σώσουν το είδωλό τους, ώσπου οι κουρτίνες έπεσαν και το σανίδι του θεάτρου έσπασε και τους τράβηξε στην άβυσσό του. Σαν ένα κομματάκι ενός παζλ, του δικού μας παζλ, που ποτέ δεν ανακαλύψαμε και έμεινε για πάντα κρυφό.
Όταν βρίσκεσαι σε μια σχέση δεν πρέπει να νιώθεις λες και τρέχεις συνέχεια εκατοστάρια. Ότι συνέχεια πρέπει να κάνεις κάτι που θα ικανοποιήσει τον άλλον, για να μη σου ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια. Κάποια στιγμή κουράζεσαι, φθείρεσαι από την προσπάθεια να είσαι συνέχεια ο ιδανικός σύντροφος για εκείνον τον άνθρωπο που θες στη ζωή σου και αναρωτιέσαι αν τελικά αξίζει τον κόπο.
Σε μια σχέση ποτέ δεν είναι όλα τέλεια, γιατί εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι που τις δημιουργούμε έχουμε τα αδύναμα και τα τρωτά μας σημεία. Άλλο είναι να διεκδικείς και άλλο να κάνεις πράγματα που είναι έξω από τα νερά σου από ανασφάλεια μήπως και τον/την χάσεις. Το δεύτερο δεν είχε ποτέ νόημα, ούτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσει. Πρόκειται για μια τεράστια φούσκα που ψάχνει μια αφορμή για να σκάσει και να τα γκρεμίσει όλα.
Το σημαντικό και το ιδανικό σε τούτη τη ζωή είναι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου να σε θέλει γι’αυτό που είσαι πραγματικά, όπως ακριβώς ξυπνάς το πρωί, δίχως να έχεις κάτι φτιαχτό και επιτηδευμένο πάνω σου, με το φαρδύ σου το μπλουζάκι, τα προτερήματα, τα ελαττώματα και τις αδυναμίες σου. Να είναι εκεί στα σκοτάδια σου και να τα φωτίζει για να τα κάνει πιο μαλακά.
Και σε εκείνον τον άνθρωπο, που θα είναι πραγματικά δίπλα σου, δε θα χρειαστεί ούτε στιγμή να συστηθείς από την αρχή, γιατί θα είναι παρών σε όποια μεταμόρφωση, σιωπηλός σύμμαχος, και αυτό θα αρκεί..
Κείμενο: Τάνια Αναγνώστου
