Θα έδινα τα πάντα για σένα, θα έχανα τα πάντα για σένα, θα έκανα τα πάντα για σένα και εσύ; Απλός δέκτης συναισθημάτων, ένας ανούσιος και ασήμαντος δέκτης.
Έτρεχα πάντα όταν με ήθελες, ήμουν δίπλα σου στις άσχημες στιγμές σου, σε εκείνες που ακόμα και οι φίλοι σου σε άφησαν. Σου κρατούσα παρέα όταν δεν μπορούσες να φύγεις από το σπίτι γιατί το ξερό σου το κεφάλι επέμενε να οδηγήσεις πιωμένος.
Χίλια ευχαριστώ άκουσα εκείνη την περίοδο. Πως με εκτιμάς και με σκέφτεσαι και πως είμαι ό, τι καλύτερο σου έχει τύχει. Πως είμαι το σημαντικότερο άτομο στην ζωή σου. Και για λίγο, για μια στιγμή μονάχα, σε πίστεψα και δεν σου κρύβω πως χάρηκα.
Ένιωσα πως μ’ αγαπάς. Και κάπου εκεί το όνειρο τελείωσε. Κάπου εκεί δείλιασες, όταν εγώ σε χρειάστηκα, να σταθείς έστω και σαν μια φιλική φιγούρα δίπλα μου, σε έψαχνα και δεν υπήρχες πουθενά.
Και πόνεσα μάτια μου, δεν θα στο κρύψω, πόνεσα πολύ. Και έρχεσαι τώρα και πάλι ζητάς την στήριξη μου, την ύπαρξή μου στην ζωή σου. Όχι. Αρνούμαι.
Πλέον, θα σε πονέσω όπως με πόνεσες, αφού ποτέ δεν με αγάπησες όσο σε αγάπησα.
Κείμενο: Άντζελα Καμπέρου- loveletters.gr
