Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να βάλω ταμπέλα στη σχέση μας. Γιατί πρέπει να μας ορίσω με λέξεις ξύλινες και να μας τοποθετήσω σε κουτάκια που δεν χωράμε!
Δεν είσαι φίλη μου, δεν είσαι γυναίκα μου, δεν είσαι ερωμένη μου, δεν είσαι συνεργάτης μου.
Είσαι όλα αυτά και πολλά περισσότερα.
Είσαι η έμπνευσή μου όταν κολλάω. Είσαι ο αποσυντονισμός από την καθημερινότητα που μου λείπει. Είσαι ο άνθρωπος που θα μοιραστώ το πιο σοβαρό νέο και το πιο αστείο ευτράπελο.
Είσαι η καλημέρα μου και η καληνύχτα μου ακόμα και τις μέρες που μπορεί να μην μιλήσουμε καθόλου.
Ήσουν η Πέμπτη μου, έγινες η Τρίτη μου και κάπου ενδιάμεσα, έγινες και ο άνθρωπός μου.
Χωρίς άλλο συνοδευτικό.
Ο άνθρωπός μου. Εκείνη που θα πάρω να της πω κάτι ή τίποτα. Εκείνη που νιώθω το χρόνο μου να αξίζει και να μην τον χαραμίζει. Εκείνη που μέσα στα χρόνια, έχω χάσει, έχω βρει, με έχει χάσει, με έχει βρει, κι όλο πάλι από την αρχή!
Κι αν κάτι έμαθα, όταν σε έχανα από την ζωή μου, ήταν πως δεν άντεχα να χάνω τον άνθρωπό μου.
Εκείνη που καταλάβαινε τις σιωπές και δεν σπατάλαγε τις λέξεις μας. Εκείνη που ήξερε να δίνει χρόνο, χώρο, αλλά να είναι πάντα εκεί.
Και τώρα μπορεί ακόμα να μην ξέρω τι είμαστε, τι δεν είμαστε, ξέρω όμως, πως τις μέρες που δεν είσαι κομμάτι της ζωής μου, δεν τις πολυ-γουστάρω! Ή μάλλον, δεν τις γουστάρω καθόλου.
Ίσως τελικά, στον άνθρωπο της ζωής σου, να μην χωρά καμία ταμπέλα.
Ακριβώς επειδή, είναι ο άνθρωπός σου! Κι ο άνθρωπός σου, δεν μπορεί να μην είναι αμοιβαίο!
Κείμενο: Δημήτρης Ξυλούρης- loveletters.gr
