Αυτός, κοιτούσε γύρω του. Έβλεπε που οι αμυγδαλιές σιγά σιγά ξεραίνονται. “Μα, χθες δεν ήταν φορτωμένες ανθούς;” σκέφτεται. Περπατάει χωρίς να καταλαβαίνει πόσο γρήγορο είναι το βήμα του. Κι όμως, τρέχει, χωρίς λόγο, χωρίς να βιάζεται. Περπατάει χωρίς να απολαμβάνει τη φύση γύρω του, χωρίς να βλέπει τα λουλούδια και τον κόσμο που γελάει.
Βιαστικός, δίχως να βιάζεται. Αυτή η βιασύνη είναι που στεναχωρεί τους ανθρώπους. Ελάχιστη χαλαρότητα λείπει απ’ τη ζωή μας. Ένας καλός, ήρεμος περίπατος που σου επιτρέπει να παρατηρήσεις τα πάντα γύρω σου, πρέπει να υπάρχει πάντα στα πλάνα. Έστω κι αν είναι για 10 λεπτά. Έστω κι αν είναι μια φορά τη βδομάδα.
Να ανοίγεις καλά τα μάτια, και τ’αυτιά. Να είσαι έτοιμος να δεχθείς την ομορφιά και την αγάπη που έχει να σου δώσει ο κόσμος, η φύση. Μη ξεχνάς ότι είμαστε κι εμείς μέρος της φύσης. Τόλμησε να καθήσεις στο γρασίδι ή στο παγκάκι για 5 λεπτά. Πες καλημέρα σ’αυτούς που νοιάζεσαι. Δείξε τους πως τους αγαπάς. Δεν θα σου στοιχίσει τίποτα, αλλά θα σου δώσει τόσα πολλά.
Και το βράδυ πριν κοιμηθείς, κλείσε τα μάτια και φέρε στο μυαλό σου εικόνες απ’ τον περίπατο σου. Νιώσε ξανά τον αέρα στο πρόσωπο σου, τον ήλιο να πέφτει πάνω σου. Επέτρεψε στον εαυτό σου να νιώσει όμορφα, να αγκαλιάσει τη ψυχή του. Το χρειάζεται! Το μυαλό κι η καρδιά, έχουν ανάγκη από ξεκούραση.
Κείμενο: Ελένη Σάββα- loveletters.gr
