Δεν το ήθελα μ’ακους; Δεν το ήθελα και δεν περίμενα ποτέ να συμβεί
Δεν περνούσε ούτε σαν σκέψη από το μυαλό μου. Κι όμως, για κάποιο περίεργο λόγο είχε χαραχτεί στη μνήμη μου η πρώτη φορά που σε είδα, πολλούς μήνες πριν γνωριστούμε.
Ξημερώματα Σάββατου, ο δρόμος βρεγμένος από τη βροχή που μόλις είχε σταματήσει.
Περίμενα στο πεζοδρόμιο να έρθει το ταξί, κ εσύ έβγαινες από τη πόρτα, γελώντας, μαζί με εκείνες τις δυο. Τα έζησα όλα σε αργή κίνηση και ακόμα έτσι τα φέρνω στον νου μου. Περπατούσες μισοχαλασμένα και γελούσες τόσο όμορφα.
Το βλέμμα σου έπεσε φευγαλέα πάνω μου και συνέχισες να απομακρύνεσαι.
Το μυαλό μου κόλλησε και έμεινα να σε κοιτάω σαστισμένη.
Μα γιατί το θυμάμαι με τόσες λεπτομέρειες;
Ήσουν ένας άγνωστος ανάμεσα στους τόσους εκατοντάδες άγνωστους που βλέπω καθημερινά, μου ήσουν εντελώς αδιάφορος εμφανισιακά, κι όμως αυτό το χαμόγελο σου, θα μου έκανε μεγάλη ζημιά, και ας μην το κατάλαβα τότε
Ο Πλάτωνας έλεγε ότι οι ψυχές έχουν μνήμη, που πριν κατοικήσουν το νέο τους σώμα τη χάνουν Έχουν όμως τη δυνατότητα να ξαναθυμηθούν και υπάρχουν φορές που τα καταφέρνουν.
Η δική μου εκείνο το βράδυ, μάλλον σε αναγνώρισε, και τώρα δεν μπορεί να σε ξεχάσει.
Οι μήνες πέρασαν, και εμείς, από δυο άγνωστοι, βρεθήκαμε να γελάμε μέχρι δάκρυων τα πρωινά του φθινόπωρου, και να κάνουμε τις πιο αληθινές συζητήσεις τα βράδια του χειμώνα.
Έφτασε η Άνοιξη, και μαζί της και ο έρωτας μου για σένα
Πάλεψα πολύ μέσα μου για να μην συμβεί, έλεγα δεν πρέπει, δεν είναι σωστό
Το αρνιόμουν σε όλους μα πιο πολύ σ’ έμενα την ίδια
Ποιος όμως κατάφερε να αγνοήσει τον έρωτα για να το κάνω εγώ;
Θα έδινα τα πάντα να γύριζα το χρόνο λίγους μήνες πίσω, όχι για να τα αλλάξω, άλλα για να τα ξαναζήσω μαζί σου όλα από την αρχή, άλλες εκατό φορές και πάλι δεν θα σε χόρταινα.
Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου, ποσό μάλλον από την καρδία μου, και φταις εσύ για αυτό
Γιατί πάντα ήσουν υπέροχος, και συνεχίζεις να είσαι
Από τη πρώτη στιγμή που μπήκες στη ζωή μου τη γέμισες φως, και εγώ είχα συνηθίσει να ζω στη συννεφιά.
Η σχεδόν παιδική σου αφέλεια, και η χαρά σου για το καθετί, η αισιοδοξία σου ότι όλα θα πάνε κάλα και το χαμόγελο σου, αχ αυτό το χαμόγελο σου, μου έχει αλλάξει τη ζωή
Πως να γυρίσω πάλι στο γκρίζο μου λες; Γέμισες τη ζωή μου με χρώμα, την έκανες πιο όμορφη, με έκανες να γελάσω για πρώτη φορά πραγματικά και έδιωξες μακριά κάθε μου φόβο
Και ύστερα, είναι και αυτή η χημεία που έχουμε
Κάτι τόσο ιδιαίτερο, που αν δεν το ζήσει κάνεις δεν μπορεί να το καταλάβει. Είναι τυχερός κ ευλογημένος οποίος καταφέρει να βρει τον άνθρωπο που θα τον κάνει να νιώσει όπως νιώθω εγώ μ’ εσένα
Μπαίνεις με τόση ευκολία στο μυαλό μου, το διαβάζεις σαν να είναι το ημερολόγιο που έγραφες το προηγούμενο βράδυ τις σκέψεις σου. Δεν μπορώ να σου κρυφτώ και όλο αυτό με τρομάζει. Το φοβάμαι, όχι επειδή δεν μπορώ να το ελέγξω, άλλα επειδή τώρα που ξέρω πως είναι, δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω χωρίς αυτό, χωρίς εσένα.
Όλα πρωτόγνωρα μαζί σου, συναισθήματα που δεν ήξερα πως είμαι ικανή να νιώσω, συναισθήματα που κορόιδευα, μάλλον επειδή κάνεις δεν κατάφερε να μου τα ξυπνήσει.
Και μαζί με τα συναισθήματα, πρωτόγνωρες και οι αντιδράσεις μου, ανώριμες, σπασμωδικές.
Ανίκανη να επιβληθώ στα όσα νιώθω, απέτυχα να ελέγξω και τα όσα πράττω Πάντα πίστευα ότι σε θέματα καρδίας είμαι χαλαρη, υπεράνω και ίσως λίγο αδιάφορη.
Ψέματα, ψέματα! Κενή ήμουν, ούτε χαλαρή, ούτε υπεράνω. Συναισθηματικά κενή σε τέτοιο βαθμό που όλα μέσα μου έκανα ηχώ και ήρθες εσύ να γεμίσεις τα κενά, να με ολοκληρώσεις στον απολυτό βαθμό
Δεν μπορώ να σε ξεχάσω, δεν μπορώ να σε βγάλω από τη ζωή μου, το μυαλό μου, τη καρδία μου. Θα πρέπει να ξεριζώσω κομμάτι μου, γιατί πλέον έχεις γίνει μέρος του εαυτού μου. Και δεν θέλω ρε γαμώτο, δεν θέλω να σε χάσω τώρα που σε βρήκα…
Κείμενο: loveletters.gr
