«Η εγκυμοσύνη ήταν τέλεια, μέχρι τη στιγμή που γεννήθηκε, 10 εβδομάδες πρόωρα»: Μια μητέρα βρήκε την οικογενειακή θαλπωρή ακολουθώντας τον δύσκολο δρόμο.
Ένας φωτογράφος, ο Brandon Stanton, έβαλε πριν από σχεδόν δέκα χρόνια έναν φιλόδοξο στόχο: Να φωτογραφήσει 10.000 Νεοϋορκέζους που θα συναντούσε στον δρόμο, συνοδεύοντας κάθε πορτρέτο τους με μια ιστορία από τη ζωή τους. Η ιδέα εξελίχθηκε σε ένα σούπερ επιτυχημένο μπλογκ, το Hony, που σήμερα μετρά πάνω από είκοσι εκατομμύρια ακόλουθους στα social media, που έχει επεκταθεί σε είκοσι χώρες και που έχει οδηγήσει σε δύο μπεστ σέλερ: τα «Humans of New York» και «Humans of New York: Stories».
Κάθε νέα ιστορία είναι και ένα μικρό διαμάντι. Η αισιοδοξία λάμπει ακόμα και μέσα από τις μεγαλύτερες αντιξοότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αφήγηση μιας μητέρας, που μιλάει για τη ζωή της με τον Χάντσον, τον γιο που απέκτησε πρόωρα και ο οποίος διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση.
«Η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια μέχρι τη στιγμή που γεννήθηκε ο Χάντσον: 10 εβδομάδες πρόωρα, και όχι έτοιμος για τον κόσμο. Τον πήραν μακριά μου προτού μπορέσω να τον δω και πέρασε τις επόμενες 67 μέρες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ο σύζυγός μου, Νικ, δεν μπορούσε να πάρει άδεια από τη δουλειά του, αλλά κάθε βράδυ ερχόταν κατευθείαν στο νοσοκομείο. Καθόταν δίπλα στη θερμοκοιτίδα του Χάντσον και του διάβαζε βιβλία. Ακριβώς στις 9 το βράδυ, του τραγουδούσε το τραγούδι των γενεθλίων. Οι νοσηλεύτριες είχαν αναλάβει εξ ολοκλήρου τη φροντίδα του Χάντσον, επομένως η παρουσία του Νικ δεν ήταν απαραίτητη εκεί. Θα μπορούσε να επιστρέψει σπίτι και να κοιμηθεί. Αλλά κάθε φορά περνούσε ώρες εκεί.
»Τελικά ο Χάντσον διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση και όταν τον πήραμε σπίτι χρειαζόταν διαρκή φροντίδα. Υπήρχε πάρα πολύ στρες, ήταν τόσο πολλά τα πράγματα για τα οποία ανησυχούσαμε. Αφοσιώθηκα σε αυτό. Οργάνωνα όλα τα ραντεβού. Όταν ο Χάντσον άρχισε να χάνει ορόσημα ανάπτυξης, διπλασίασα τις προσπάθειές μου.
»Ο Νικ ήταν πιο χαλαρός. Ήταν η ψυχή της παρέας. Ήταν, απλά, ο “μπαμπάς”. Κάποιες φορές ένιωθα να τον ζηλεύω, γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι “μαμά”. Αλλά οι ρόλοι και των δυο μας ήταν απαραίτητοι.
»Ο Χάντσον δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος. Χρειάζεται διαρκώς την προσοχή μας και ο Νικ δεν έχει πρόβλημα να του τη δίνει. Τον παίρνει μαζί του και τρέχει για πολλά χιλιόμετρα. Βουτάει στην πισίνα και τον σπρώχνει γύρω γύρω μέσα σε βάρκα. Και προσπαθεί διαρκώς να παρασύρει κι εμένα στο παιχνίδι. Με ενθαρρύνει να ξεχαστώ και να γίνω, έστω και μια στιγμή, “μαμά”. Κάθε χρόνο ο Νικ φτιάχνει στον Χάντσον μια στολή για το Χάλογουιν που μπορεί να φορέσει μαζί με το αναπηρικό αμαξίδιό του. Περνάει πολλές εβδομάδες φτιάχνοντάς τη. Έχει φτιάξει διαστημόπλοια, bat-mobiles και απορριμματοφόρα.
»Αυτή η παράδοση άρχισε το 2017. Είχαμε μόλις μετακομίσει σε μια νέα γειτονιά και ο Νικ ήθελε ο Χάντσον να ζήσει την πραγματική εμπειρία trick-or-treat. Έτσι, κατασκευάσαμε μια μπουλντόζα από ένα βιβλίο που διαβάζαμε στον Χάντσον κάθε βράδυ. Κάθε σελίδα είχε και ένα διαφορετικό όχημα. Λάτρεψα την μπουλντόζα Skid Steer Loader, γιατί είναι κορίτσι. Και γιατί έχει αστεία στιχάκια. Κάθε φορά που τα διαβάζαμε, μας έκαναν να γελάμε. Έτσι, ο Νικ αποφάσισε να φτιάξει μια μπουλντόζα γιατί αυτή ήταν η αγαπημένη σελίδα της μαμάς».
Δείτε την ανάρτηση:
