Η σελίδα Humans of New York, που ξεκίνησε από το προσωπικό πρότζεκτ ενός φωτογράφου, με πορτρέτα καθημερινών ανθρώπων της Νέας Υόρκης, και εξελίχθηκε σε ένα μπλογκ, μια σειρά μπεστ σέλερ βιβλίων και άπειρες viral αναρτήσεις, παρουσιάζει ιστορίες αληθινές, σκοτεινές, αλλά με μια κατά κάποιον τρόπο φωτεινή έκβαση, που εμπνέει αισιοδοξία. Μια αυτές την αφηγείται ένας νάνος που έγινε κορυφαίος μπασκετμπολίστας, με την ενθάρρυνση της οικογένειάς του. Ας ακούσουμε πώς έκανε πραγματικότητα αυτό το φαινομενικά απίθανο εγχείρημα:
«Το πλήθος ήταν το χειρότερο. Το ίδιο θα σου έλεγε οποιοσδήποτε νάνος. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το πλήθος: από το να σε κοιτάει, από το να σε βλέπει. Από τον κόσμο που κοροϊδεύει την οικογένειά μου. Και οι τρεις είμαστε νάνοι: η μητέρα μου, ο αδερφός μου κι εγώ. Η μητέρα μου μας μεγάλωσε μόνη. Χωρίς βοήθεια. Αλλά ήξερε τι σημαίνει να αγωνίζεσαι και μας έδινε κουράγιο κάθε φορά που μας έκαναν bullying. Κάποιες φορές δεν ήθελα να συνεχίσω να ζω. Αλλά εκείνη έλεγε: “Είσαι ξεχωριστός. Η μαμά σου σε αγαπάει. Ο αδερφός σου σε αγαπάει”.
»Αλλά η μαμά μου είχε και τσαμπουκά. Ήταν η δύναμη της οικογένειάς μας. Αν της παραπονιόμασταν ότι κάποιος μας κοιτάει επίμονα, του έλεγε: “Να κοιτάς τα δικά σου χάλια”. Δεν θύμωνε μαζί μου όποτε έμπλεκα σε καβγάδες. Έλεγε: “Υπερασπίστηκες τον εαυτό σου. Αυτό είναι καλό. Τώρα κάνε το ξανά”. Μας ενθάρρυνε από μικροί να παίξουμε μπάσκετ. Ξεκίνησε ο μεγαλύτερος αδερφός μου. Ακολούθησα εγώ. Υπήρχε αυτό το αθλητικό κέντρο στη γειτονιά μας όπου ένας τύπος, ο Χάμερ, έτρεχε ένα πρόγραμμα. Μας ζητούσε να διαβάσουμε ένα βιβλίο για τριάντα λεπτά – αυτό το κομμάτι το μισούσα- αλλά μετά παίζαμε μπάσκετ. Και έτσι έμαθα για τις δυνατότητες, όχι τις αδυναμίες, του μεγέθους μου. Αν είσαι ψηλός και δεν είσαι τέλειος, θα σε ντριμπλάρω. Θα κλέψω την μπάλα μόλις ακουμπήσει στο έδαφος. Δεν έχεις λοιπόν άλλη επιλογή παρά να ντριμπλάρεις χαμηλά. Πρέπει να έρθεις στο ύψος μου. Αλλά εγώ είμαι ήδη εκεί. Αυτός είναι ο κόσμος μου. Εδώ ζω. Τα παιδιά στη γειτονιά μου έμαθαν να με σέβονται. Ποτέ δεν μου μιλούσαν άσχημα. Αλλά όταν άρχισα να παίζω στο λύκειο και πήγαμε σε άλλα γήπεδα, ο κόσμος μπορούσε να γίνει σκληρός.
«Υπήρχε αυτό το αθλητικό κέντρο στη γειτονιά μας όπου ένας τύπος, ο Χάμερ, έτρεχε ένα πρόγραμμα. Παίζαμε μπάσκετ. Και έτσι έμαθα για τις δυνατότητες, όχι τις αδυναμίες, του μεγέθους μου. Αν είσαι ψηλός και δεν είσαι τέλειος, θα ντριμπλάρω».
»Οι συμπαίκτες μου προσπαθούσαν να με προστατεύσουν και να με κινητοποιήσουν. Δεν υπάρχουν όμως πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν τριακόσιοι άνθρωποι φωνάζουν “νάνος”. Δεν ήθελα να βγω από το γήπεδο. Αλλά οποιοσδήποτε νάνος θα σου πει το ίδιο – το πλήθος είναι το χειρότερο. Όμως μόλις έριχνα την πρώτη βολή, σιωπούσαν. Και μετά το έκανα ξανά και ξανά και ξανά. Και τελικά το πλήθος έπαιρνε το μέρος μου. Γιατί δεν είχαν ξαναδεί κανέναν σαν κι εμένα. Άρχιζαν να με ζητωκραυγάζουν ακόμα και οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας. Και η μαμά μου τα έδινε όλα, λέγοντας: “Ο γιος μου είναι πιο μικρόσωμος από όλους – και σας έχει σκίσει!”».
