Για τη μαμά του που έκανε μία ζωή δύο δουλειές για να τον μεγαλώσει.
Με τα αποτελέσματα των πανεπιστημιακών σχολών να έχουν ανακοινωθεί ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα τα σόσιαλ μίντια έχουν γεμίσει από αναρτήσεις αμέτρητων παιδιών που πανηγυρίζουν τους καρπούς των κόπων τους, αλλά και περήφανων γονιών που δηλώνουν τρισευτυχισμένοι για την επιτυχία των παιδιών τους.
Τι γίνεται όμως όταν ένας γιος είναι εκείνος που φουσκώνει από περηφάνια, βλέποντας τους κόπους, το διάβασμα και την προσπάθεια της μητέρας τους να δικαιώνεται;
Τότε προκύπτει η πιο συγκινητική, τρυφερή ανάρτηση που σε κάνει να βουρκώνεις τόσο για την τεράστια αγάπη ενός παιδιού για την μητέρα του, αλλά και για τις θυσίες που έκανε εκείνη για να το μεγαλώσει.
Ο νεαρός Γιώργος Παπαγεωργίου μοιράστηκε στο facebook, λοιπόν, την ιστορία της μητέρας του που εγκατέλειψε νωρίς το σχολείο και αναγκάστηκε να κάνει δύο δουλειές για να παρέχει τα πάντα σε εκείνον και την αδελφή του.
Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα να κάνει τα δικά της όνειρα πραγματικότητα με μία σπουδαία αρχή. Μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο, περνώντας στη σχολή Δημόσιας Διοίκησης της Παντείου. Και ο γιος της δεν θα μπορούσε να είναι πιο χαρούμενος για εκείνη.
«Αυτή είναι η μαμά μου! Που σήμερα με έκανε για ακόμη μία φορά τόσο περήφανο! Γεννήθηκε το 1968 και το όνομα της είναι Βασιλική. Σε ηλικία 16 και κάτι, σταμάτησε το σχολείο γιατί ερωτεύτηκε το μπαμπά μου και γύρω στα 19 παντρεύτηκαν. Το 2000 όμως χώρισαν. Ένα γεγονός που την δυσκόλεψε, μας δυσκόλεψε παρά πολύ, ως προς τη διαβίωση μας.
Έτσι επιστρατεύτηκε η γιαγιά μου για να μπορεί η μαμά μου να δουλεύει δύο δουλειές την ημέρα. Σε ένα φούρνο 07:00-15:00 και μετά σε μία πιτσαρία 18:00- 01:00. Δεν βγαίνουν οι ώρες λέτε; Κι όμως, αν είσαι μαμά βγαίνουν. Αν είσαι εκείνη βγαίνουν.
Βέβαια πέρα από αυτές τις δουλειές, έχει κάνει και άλλες ένα εκατομμύριο. Σε ζαχαροπλαστείο, ψητοπωλείο, οδηγούσε ταξί, μανάβικο, σούπερ μάρκετ, καθαρίστρια κ.λπ. »Επιλέγω να μοιραστώ μαζί σας, τρία πράγματα από την παιδική μου ηλικία, που μέχρι και σήμερα είναι έντονα στο μυαλό και την καρδιά μου.
Θυμάμαι το ποσό πολύ μας τα έδωσε όλα, σε εμένα και την αδερφή μου και δεν μας έλειψε τίποτα, ποτέ. Όλα, δίχως εκπτώσεις. Χαρακτηριστικά, μέχρι τα 18-19 μου νόμιζα πως δεν ανήκαμε καν στην μεσαία τάξη. Έλεγα δεν είμαστε πλούσιοι, αλλά ούτε και μικρομεσαίοι.
Θυμάμαι τις χιλιάδες φορές που γυρνούσε σπίτι με καμμένα τα χεράκια της από τους φούρνους και τις παρατηρήσεις που της έκανα για να είναι πιο προσεκτική.
Θυμάμαι τις πόσες φορές μαζευόμασταν στο σπίτι, στο τραπέζι της κουζίνας για να σκεφτούμε τι θα πει αν την ρωτήσουν σε κάποια δουλειά αν έχει απολυτήριο λυκείου. Να πει ψέμματα; Τι να κάνει; »Πολλές φορές εμφανίστηκαν επαγγελματικές ευκαιρίες στη ζωή της που δεν τις άρπαξε για να μην αναγκαστεί να πει πως δεν έχει τελειώσει το σχολείο. Πριν 2 χρόνια λοιπόν πήρε μια απόφαση. Να πάει σχολείο. Μια απόφαση που δεν την ενθάρρυνα και της έλεγα πως 52 χρόνων γυναίκα δεν μπορεί να κουράζεται τόσο πολύ. 52 χρόνων γυναίκα δεν μπορεί να πηγαίνει σχολείο και να δουλεύει. Είναι ουτοπικό και ανέφικτο. Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα.
Η μαμά μου σήμερα λοιπόν, με πήρε τηλέφωνο να μου πει πως το απολυτήριο λυκείου της είναι 19,2 και πως πέρασε στο Πανεπιστήμιο. «Δημόσια Διοίκηση – Παντείου». Είμαι πολύ περήφανος για τη μαμά μου. Και αν τα χρόνια γυρνούσαν πίσω και μπορούσα να επιλέξω, πάλι τη Βασιλική θα διάλεγα για μαμά μου. Σε αγαπώ!»
