Στον χώρο της τέχνης, ο τρόπος θέασης του εκάστοτε εικαστικού, συχνά, λειτουργεί ως πύλη για ένα μοναδικό ταξίδι στον κόσμο των συναισθημάτων και των εμπειριών του. Στην προκειμένη περίπτωση, η Μαρία Αϊβαλιώτου, με την ατομική της έκθεση με τίτλο «Μνήμες Ενός Ταξιδιώτη»; προσφέρει ένα εντυπωσιακό ταξίδι στην ψυχή της που προέρχεται από την καθημερινή ζωή, αναδεικνύοντας εμπειρίες που τη διαμόρφωσαν, μέσα από μια περιπλάνηση σε τόπους του κόσμου.
Στα έργα της Μαρίας Αϊβαλιώτου, αντικρίζουμε την παρουσία μιας Οp, Pop-art αισθητικής που βρίθει έντονων χρωμάτων αλλά εκφράζει και μια μυστηριώδη και συνάμα ευχάριστη διάθεση. Συχνά, απεικονίζονται τοπία που αναδύονται ως συναισθηματικά αρχεία, φορείς μιας εμπειρίας που μετατρέπεται σε έργο τέχνης. Σε ορισμένες στιγμές, εκτός από τα τοπία, εμφανίζεται και η ανθρώπινη φιγούρα ή το ζευγάρι ακόμη και αλληγορικά προσωπεία ζώων σε σώματα ανθρώπων που παραπέμπουν σε αρχέτυπα, δημιουργώντας ειρωνικά κοινωνικά σχόλια. Έτσι, η ίδια, προσθέτει μια διάσταση ανθρώπινης σχέσης στο αφήγημα του ταξιδιού με σκοπό να μας προσφέρει μια εμπεριστατωμένη σκέψη γύρω από την συλλογιστική παρατήρηση των εμπειριών που διαμορφώνουν τον εκάστοτε άνθρωπο.
Η νοηματική της έκθεσης κινείται στην ανάδειξη της εσωτερικής διαμόρφωσης της ψυχής μέσα από τη συνεχόμενη μεταβολή, εξέλιξη και παρατήρηση. Οι εμπειρίες, για την εικαστικό, διαμορφώνουν τον νου αναδεικνύοντας τις διάφορες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, σαν ενότητες συγκοινωνούντων δοχείων. Αντίστοιχα λοιπόν, χρησιμοποιεί τα πολλαπλά χρωματικά επίπεδα που συντελούν το κάθε έργο της. Η διαχείριση αυτή κάνει τα έργα της να λειτουργούν τόσο συνθετικά όσο και εννοιολογικά σαν ένα είδος παζλ. Κάθε μια χρωματική φόρμα λειτουργεί αυτόνομά αλλά ταυτόχρονα, συντελεί στο σύνολο του εικονοποιητικού αποτελέσματος με τον ίδιο τρόπο που οι πλατιές πινελιές των ιμπρεσιονιστών μας μεταδίδουν την εντύπωση μιας φευγαλέας στιγμής.
Οι έντονες αποχρώσεις και τα συμβολικά στοιχεία στα έργα της δημιουργούν ευδιάκριτα επίπεδα, παραπέμποντας στις συναισθηματικές διακυμάνσεις της ψυχής. Εδώ, ο εικαστικός της τρόπος έρχεται να επιβεβαιώσει την εννοιολογική της πρόθεση και έτσι ζωγραφική και σκέψη λειτουργούν ενοποιητικά, αποδίδοντας τα διαφορετικά πεδία σκέψης και δράσης στη ζωή μας. Η περιπλάνηση στα έργα είναι ζητούμενο και κατ’ επέκταση, επιτρέπει στον θεατή να εισέλθει στον κόσμο της εικαστικού για να εξερευνήσει τα μοναδικά σημεία όπου η ζωή και η τέχνη συγκλίνουν.
Τέλος, η Μαρία Αϊβαλιώτου, σαν αφηγητής της δικής της ιστορίας, χαράσσει τα όρια της περιπλάνησής της, προσκαλώντας τον θεατή να συνδεθεί με τον κόσμο των συναισθημάτων και των σκέψεων της. Δημιουργεί λοιπόν, ένα φαινομενικό βλέμμα που λαμβάνει τον ρόλο ενός εσωτερικού φιλόσοφου για να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση της προς μια μοναδική ματιά στην τέχνη.
