Η ατομική έκθεση της Ντένης Θεοχαράκη «assembling memories» με έργα ζωγραφικής και φωτογραφίας, εγκαταστάσεις και οπτικοακουστικά μέσα έχει θεματικό πυρήνα το παλιό εργοστάσιο συναρμολόγησης αυτοκινήτων της ΤΕΟΚΑΡ ΑΒΕΕ στον Βόλο και φιλοξενείται στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».
Η εικαστικός Ντένη Θεοχαράκη μετά την επιτυχημένη παρουσία της σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στο Λονδίνο, στη Σεούλ, στη Νέα Υόρκη και στο Μαϊάμι επιστρέφει στην Αθήνα για να δημιουργήσει στο Κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος” ένα σύγχρονο εικαστικό project, μία πολυμεσική εμπειρία τέχνης.
Στα πολύπλευρα και πολυεπίπεδα εικαστικά σύνολα που παρουσιάζει, καμβάδες της γίνονται τα παλιά σχέδια συναρμολόγησης (blue prints) που χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή αυτοκινήτων στο εμβληματικό εργοστάσιο της ΤΕΟΚΑΡ ΑΒΕΕ (1980-1995), της οικογένειας Θεοχαράκη. Το εργοστάσιο αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες επιχειρηματικές επενδύσεις στη βιομηχανική ανάπτυξη της Ελλάδας. 29 χρόνια μετά το κλείσιμό του, έχει πια ερημωθεί.
Η καλλιτέχνης ξαναγυρνά στο παλιό, οικογενειακό εργοστάσιο, που το θυμάται να σφύζει από ζωή και αντικρίζει τη φθορά, την παρακμή, την εγκατάλειψη. Διασώζει με τη φωτογραφική της μηχανή πολύτιμες εικόνες από το δυστοπικό, βανδαλισμένο τοπίο, μαζεύοντας με ευλάβεια σχέδια, χαρτιά, υφάσματα, δέρματα και ό,τι άλλο θα μπορούσε να διασωθεί.
Πάνω στα παλιά υλικά «η Θεοχαράκη ξεδιπλώνει ποικίλες θεματικές πτυχές, άλλοτε με πενάκι, άλλοτε με κάρβουνο ή με ζωηρά χρώματα λαδιού, απεικονίζοντας –με διαφορετικές τεχνοτροπίες– ξεχωριστούς και ευφάνταστους κόσμους, που ακροβατούν ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το υπερρεαλιστικό», όπως σημειώνει η Μουσειολόγος Σοφία Ε. Πελοποννησίου-Βασιλάκου.
Ο εικαστικός καλλιτέχνης, φωτογράφος και αρχιτέκτονας Μανώλης Μπαμπούσης, επισημαίνει ότι «ενώ η Θεοχαράκη έχει στραμμένο το βλέμμα της στο μέλλον και την καινοτομία, δεν παύει ν’ αντλεί από το ορατό και αόρατο της μνήμης και της εμπειρίας. Τα συναρμολογεί όλα σε εικόνες, φωτογραφίες, σχέδια και ζωγραφική. Οι φωτογραφίες της αποτυπώνουν την ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής, των μηχανημάτων και των αντικειμένων μίας εποχής. Οι γραμμές της γίνονται πέτρα, βράχοι, δένδρα, δάση, κάστρα, κατακόρυφες πόλεις, κατακόρυφοι, παράλληλοι, διασταυρούμενοι λαβύρινθοι».
Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Ιστορικός Τέχνης, Δρ. Θοδωρής Κουτσογιάννης, η εικαστικός “σκηνοθετεί την εκθεσιακή της αφήγηση με οργανικά, σχεδόν νομοτελειακά, αντικείμενα από το εργοστάσιο, ως ready made θραύσματα αναμνήσεων με τον χώρο να λειτουργεί ως οιονεί κιβωτός του δυναμικού παρελθόντος. Αποπειράται να διατηρήσει την ατομική και συλλογική μνήμη από την δραστηριότητα της Tεοκάρ αλλά και να της εμφυσήσει εκ νέου ζωή, μεταμορφωμένη καλλιτεχνικά και να την μνημονεύσει/μνημειώσει”.
