Είδαμε το ντοκιμαντέρ «Οτοστόπ με ένα τσεκούρι» και λέμε…
Είναι καλή πράξη το να ρίξεις τρεις τσεκουριές σε έναν άντρα που πνίγει εκείνη την ώρα την γυναίκα του; Ή μάλλον είναι φυσιολογικό να κουβαλάς μαζί σου, ακόμα κι αν είσαι νομάς, ένα τσεκούρι; Και τρίτο ερώτημα, είναι φυσιολογικό να ρίξει τρεις κι όχι μία τσεκουριές;
Πάρα πολλά βασικά ερωτήματα που γεννιούνται ήδη από την αρχή του ντοκιμαντέρ «Οτοστόπ με ένα τσεκούρι».
Η Υπόθεση
Ένας πλανόδιος νεαρός, ο Kai Lawrence, κάνει οτοστόπ, πηγαίνοντας στο άγνωστο κουβαλώντας μαζί του ένα τσεκούρι. Στο αυτοκίνητο που τον έχει πάρει, επιβαίνουν ένα ανδρόγυνο, με τον άντρα να αποδεικνύεται ρατσιστής, όταν αποφασίζει να χτυπήσει με το αυτοκίνητο έναν μαύρο οικοδόμο που στεκόταν στο πεζοδρόμιο. Το κάνει. Ύστερα, η επόμενη σκηνή, είναι εκείνη που ο άντρας σφίγγει τον λαιμό της γυναίκας του και ο Kai αναλαμβάνει τον ρόλο του σωτήρα (όπως θεωρήθηκε αρχικά) και σκάει (SMASH SMASH SMASH) τρεις τσεκουριές στον άντρα. Οι δύο με το πίσω μέρος του τσεκουριού η τρίτη με το μπροστά. Ο άντρας δεν πεθαίνει. Ωστόσο ο δημοσιογράφος Jessob Reisbeck μιλάει με τον Kai για την «καλή» και «ανθρώπινη» πράξη του (που έσωσε την γυναίκα από τον θάνατο) και ο Kai αναδεικνύεται μέσα από τα media ένας μεγάλος και καλός ήρωας που έσωσε μια ζωή. Τον καλούν στην εκπομπή του Jimmy Kimmel και γίνεται περιζήτητος παντού. Τον θέλουν όλοι και φυσικά όλοι τον εμπιστεύονται.
Ωστόσο ο Kai έχει μια παιδιάστικη συμπεριφορά (τουλάχιστον έτσι φαίνεται στα μάτια των άλλων, για αρχή) που γίνεται σε μεγάλο βαθμό πολύ ανώριμη και ανάρμοστη. Κάνει skate στο λόμπι ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, ουρεί στο αστέρι του Julio Iglesias και πολλά άλλα. Γίνεται στην πορεία πολύ ενοχλητικός και απρόβλεπτος, όχι όμως ακόμα επικίνδυνος. Οι καλές πράξεις του, όπως το να δώσει τα χρήματά του σε έναν τυχαίο άνθρωπο ή ακόμη και τον ίδιο του τον σάκο, καλύπτουν το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει. Μέχρι που φτάνει η δολοφονία του δικηγόρου Joseph Galfy. Όταν οι αστυνομικοί φτάνουν στα ίχνη του Kai, ο Kai ισχυρίζεται ότι ο Joseph τον βίασε κι έτσι αντέδρασε αμυντικά. Τα τραύματα του Joseph όμως είναι πολλά, μεγάλα και εν τέλει εκείνα που τον οδήγησαν στον θάνατο. Επιπλέον ο Kai δεν δείχνει κανένα τραύμα αυτοάμυνας. O Kai κρίνεται ένοχος για επίθεση και μπαίνει στην φυλακή υψίστης ασφαλείας του New Jersey.
Με αυτόν τον τρόπο, ο Kai παίρνει μια τεράστια δημοσιότητα, όλοι και παντού τον θέλουν, ακόμα και από την Ιαπωνία και όλοι τον στηρίζουν και ο δημοσιογραφικός mediaκος κόσμος θέλει να του προσφέρει μία δικιά του εκπομπή. Μάλιστα το επιχειρούν. Του δίνουν μία εκπομπή που ουσιαστικά ο Kai κάνει κριτική σε ταινίες, τις οποίες όμως δεν έχει κάτσει να παρακολουθήσει.
Ήδη από την αρχή του ντοκιμαντέρ λες «Μα καλά, τώρα αυτό σας φαίνεται φυσιολογικό; Σας φαίνεται φυσιολογικό που ένας πλανόδιος τύπος που κάνει οτοστόπ και πάει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και συναντάει τόσο κόσμο, να κουβαλάει μαζί του ένα τσεκούρι; Είστε με τα καλά σας;». Όπως είπε και ο δημοσιογράφος, Jessob Reisbeck, ο οποίος τον ανέδειξε σε ήρωα, «Δεν μου φάνηκε παράξενο» και όπως φαίνεται δεν φάνηκε παράξενο και αλλόκοτο σε κανέναν! Αυτό είναι αρκετά εντυπωσιακό. Δεν βρέθηκε κανένας άνθρωπος που να αναρωτήθηκε, «Τι φάση;». Με αυτόν τον τρόπο, ο Kai παίρνει μια τεράστια δημοσιότητα, όλοι και παντού τον θέλουν, ακόμα και από την Ιαπωνία και όλοι τον στηρίζουν και ο δημοσιογραφικός mediaκος κόσμος θέλει να του προσφέρει μία δικιά του εκπομπή. Μάλιστα το επιχειρούν. Του δίνουν μία εκπομπή που ουσιαστικά ο Kai κάνει κριτική σε ταινίες, τις οποίες όμως δεν έχει κάτσει να παρακολουθήσει. Βλέπουν ότι ο Kai δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, είναι σαν ένα πολύ μικρό παιδί και παράλληλα είναι πολύ απρόβλεπτος στις αντιδράσεις του. Όπως είπαμε και στην υπόθεση, ουρεί στο αστέρι του Julio Iglesias, κάνει skate σε πολυτελές ξενοδοχείο και γενικά είναι ένα αδάμαστο, κατά την αρχική εντύπωση των δημοσιογράφων και έπειτα του κόσμου, αθώο άτι.
Επίσης να το θέσουμε διαισθητικά. Όπως είπε στην αρχή ο camera man του Jessob, «Είχε μια περίεργη ενέργεια» και αυτό όντως το εισπράττεις ακόμη και πίσω από την οθόνη και μάλιστα διακρίνεις και τα σκοτεινά, μαύρα μάτια του (μια διαπίστωση που έκανε ο ίδιος ο Kai για τον εαυτό του αργότερα στο ντοκιμαντέρ) λέγοντας, «Προσέξατε ότι τα μάτια μου φαίνονται σκοτεινά. Ίσως όλη η εικόνα φαίνεται σκοτεινή τώρα. Κάτι που η Μαντάμ Γκουγιόν έλεγε «μαύρη νύχτα της ψυχής». Αυτό λέγεται αυτογνωσία (μέσα στην ψυχική ανωμαλία που υπάρχει βέβαια). Η ουσία όμως είναι πως οι άλλοι δεν το έβλεπαν αυτό από την αρχή, αλλά ούτε και στην πορεία. Διαπίστωσαν την επικινδυνότητά του με τον φόνο.
Το ντοκιμαντέρ δίνει φωνή σε όλους, ακόμη και στη μητέρα του Kai που με βάση τα λεγόμενα του ίδιου αλλά και του ξαδέρφου του, τον κλείδωνε στο δωμάτιο όταν ήταν μικρός. Μιλάνε όλοι, και οι μεν και οι δε. Έχει μια καλή αλληλουχία πλάνων και μάλιστα μια απλή αλλά εξαιρετική σκηνή, είναι εκείνη που δείχνει τον Kai καθισμένο στην άκρη του δρόμου, σε ένα σχεδόν ακίνητο τοπίο, όπου «τρέμει» μόνο η κίτρινη ταινία της αστυνομίας, ενώ ο δημοσιογράφος Jessob Reisbeck αναλύει κάποια παράξενα και ύποπτα λόγια του Kai. Το σημείο βρίσκεται γύρω στα 40 λεπτά.
Οφείλουμε να πούμε όμως κάποια πράγματα για τον Kai. Ο Kai είναι μια απλή βασανισμένη, ευαίσθητη ψυχή, που βρέθηκε σε άσχημο περιβάλλον και σε παράξενες συνθήκες. Δεν αναγνωρίστηκαν κάποιες αδυναμίες που μπορεί να είχε από παιδί, λόγω ίσως της έλλειψης ενδιαφέροντος των γονέων και έπειτα της Πολιτείας. Ο κόσμος, εμείς οι άνθρωποι έχουμε σταματήσει να ακούμε και μπορεί εν τέλει να μην ακούγαμε ποτέ ο ένας τον άλλον. Πολλές φορές δεν ακούμε τον ίδιο μας τον εαυτό (μια άλλη μεγάλη ιστορία). Αυτό το παιδί, αυτός ο νέος άνθρωπος δεν φροντίστηκε, αρχικά, και δεν ακούστηκε ποτέ, τελικά. Οπότε το μερίδιο ευθύνης, φαίνεται να τείνει περισσότερο προς την οικογένεια και την Πολιτεία παρά στον ίδιο, τον αδύναμο.
Μια καλή ευκαιρία λοιπόν, για τώρα, για όσο ζούμε, είναι να ακούσουμε, να προσέξουμε και να νοιαστούμε επιτέλους για εμάς, τους ανθρώπους.
