Βρισκόμαστε στην Αϊτή. Ξεκινάμε με μια γνώριμη εικόνα, που μας θυμίζει την αρχή του The Exorcist του 1973: Μια κυνομαχία.
Ο φωτογράφος Victor Fielding (Leslie Odom Jr.), απαθανατίζει αυτήν την σκηνή με τον φακό του. Η εγκυμονούσα σύντροφός του περιπλανιέται στην αγορά, μέχρι που συναντά μια παρέα γυναικών οι οποίες προθυμοποιούνται να της ευλογήσουν το αγένητο παιδί της.
Μετά από αυτό, η γυναίκα συναντά τον σύντροφό της και του περιγράφει αυτό που προηγήθηκε. Εκείνος θα την ρωτήσει: «Τα πιστεύεις τώρα αυτα;» Κι εκείνη θα απαντήσει καταφατικά.
Η γυναίκα επιστρέφει στο ξενοδοχείο που διαμένουν, αλλά καθώς ξαπλώνει στο κρεβάτι, ένας μεγάλος σεισμός που θα αποβεί καταστροφικός και θανατηφόρος ξεκινά. Η γυναίκα θα βρεθεί σε πολύ σοβαρή κατάσταση κι έτσι ο Victor θα κληθεί να επιλέξει ποιον από τους δύο θα κρατήσει στη ζωή.
12 χρόνια μετά, ο Victor μεγαλώνει μόνος του την κόρη του Angela. Η 12χρονη Angela, αισθάνεται την παρουσία της μητέρας της. Σαν να της μιλάει. Αναχωρώντας μαζί με τον πατέρα της για το σχολείο, εκείνη φοράει το μπλε φουλάρι της μητέρας της.
Η Angela έχει μεταφυσικές αναζητήσεις, ή μάλλον θέλει απλά να μιλήσει με την μητέρα της. Έτσι, μετά το σχολείο έχει κανονίσει μαζί με την φίλη της Katherine να πάνε στο δάσος να κάνουν επίκληση του πνεύματος της μητέρας της Angela. Κι έτσι γίνεται. Όμως το βράδυ, όταν γυρίζει ο Victor στο σπίτι, η Angela δεν έχει επιστρέψει ακόμα. Ακολουθεί μια σειρά από τηλεφωνήματα και η αναζήτηση για τα δυο κορίτσια ξεκινά.
Τα κορίτσια θα βρεθούν μετά από τρεις μέρες, χωρίς να θυμούνται τι τους έχει συμβεί όλο αυτό το διάστημα. Οι παράξενες και τρομακτικές συμπεριφορές ξεκινούν…
Πρόκειται για μια καλογυρισμένη ταινία της εταιρείας παραγωγής ταινιών Blumhouse Productions, που από την αρχή μέχρι πριν αρχίσει το τέλος, έχει μια πολύ καλή ροή. Ο χρόνος των καταστάσεων ρέει ομαλά, οι εναλλαγές των σκηνών, τα πλάνα, όλα βαίνουν καλώς.
Παρουσιάζει ενδιαφέρον η εναλλαγή των σκηνών-πλάνων-ήχων- καταστάσεων, στο πρώτο μέρος της ταινίας, που δείχνει μία σκηνή με τα κορίτσια στο δάσος που συναντούν μία καταπακτή, έπειτα ένα κοντινό σε ένα εργοτάξιο, μετά τον Victor στο φωτογραφείο του να προσπαθεί να τραβήξει όσο πιο καλά μπορεί μία τετραμελή οικογένεια με έναν άτακτο μικρό γιο κι όλη αυτή η εναλλαγή και ανακύκλωση σκηνών και ήχων θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει μια ποιητική ροή που εκφράζει μια ανησυχία για το κακό που έπεται να γίνει.
Επίσης, κάτι που δεν περιμένεις να ειπωθεί, όταν η νοσοκόμα- γειτόνισα του Victor τον ρωτάει «Αν πιστεύει στο θεό», είναι η απάντηση, «Δεν πιστεύω στην ερώτηση.», τελεία και παύλα. Είναι σαν αυτό που λέμε «1-0».
Σχετικά με το μουσικό κομμάτι, η πολυαναμενόμενη και χαρακτηριστική μελωδία που έγραψε ο Mike Oldfield για το The Exorcist του 1973, το «Tubular bells», θα ακουστεί για πρώτη φορά στην ταινία όταν ο Victor βρίσκεται καθ’ οδόν προς το σπίτι της Chris MacNeil (Ellen Burstyn) της μητέρας της Regan στην πρώτη ταινία.
Εδώ αξίζει να επισημάνουμε ότι μελωδία και στην πρώτη ταινία αλλά και σε αυτήν, ακούγεται όταν οι πρωταγωνιστές βρίσκονται εν κινήσει. Λειτουργεί κάπως σαν την ψιλή βροχή πριν την καταιγίδα. Σαν κάτι που έρχεται απειλητικά, σιγά – σιγά με αυξανόμενη ταχύτητα και μετά γίνεται το «μπαμ».
Έπειτα, αυτή η γνωστή μελωδία, λειτουργεί ως προμήνυμα της εμφάνισης της Chris MacNeil (Ellen Burstyn), της πρωταγωνίστριας της πρώτης ταινίας.
Το «Tubular bells» αυτή τη φορά δεν παίζεται από συνθεσάιζερ, αλλά από κανονικό πιάνο συνοδευόμενο από έγχορδα. Είναι σύγχρονο και συγκλονιστικό. Η εκδοχή αυτή είναι του David Wingo που συνυπογράφει την μουσική μαζί με τον Amman Abbasi.
http://www.youtube.com/watch?v=9pY1_4A_HiY
Κάτι κοινό μεταξύ του The Exorcist και του The Exorcist: Believer, είναι το πρόβλημα με την έγκριση για εξορκισμό από την επισκοπή. Τα στοιχεία που ήδη έχουν δεν αρκούν για να πεισθούν ότι χρειάζεται εξορκισμός.
Και φτάνουμε στην αρχή του τέλους και εκεί τα πράγματα αρχίζουν να κατηφορίζουν. Πρόκειται για τη φάση του «διοργανώνω έναν διπλό εξορκισμό και όσοι πιστοί προσέλθετε». Ο παπάς από τη μία ειδοποιεί τους παρευρισκόμενους ότι δεν την πήρε τελικά την έγκριση από την επισκοπή και από την άλλη καθόλη τη διάρκεια του «παρτυ» βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητό του και προσέυχεται μέχρι να του δώσει μια απάντηση ο θεός στο δίλημμά του.«Ο παπάς (38 ετών) βρίσκεται σε δίλλημα: να πάει ή να μην πάει στο πάρτυ- εξορκισμό να βοηθήσει;».
Ας το αποκαλύψουμε αυτό: Θα πάει και μάλιστα με ένα πλάνο λες και βγαίνει ο Tobias Forge των Ghost, χωρίς βέβαια τα μπιχλιμπίδια και τους καπνούς.
Το «πάρτυ» δεν λέει να τελειώσει. Πολλές αλλαγές, πολλά περιττά εφέ, δεν υπάρχει νόημα και γίνεται κουραστικό: Θα φύγει δεν θα φύγει ο δαίμονας; Θα σκοτώσει δεν θα σκοτώσει τα κορίτσια; Αυτό θα το δείτε εσείς.
Μια σημαντική διαπίστωση είναι πως ο «Πιστός» (Believer) είναι ο άπιστος Victor. Αυτό θα το καταλάβετε από την ροή της ταινίας.
Κλείνοντας, η ταινία θέλει να δώσει ένα απλό κοινωνικό μήνυμα: Αγαπάτε αλλήλους και να μην παραιτείστε από τη ζωή.
Το The Exorcist: Believer είναι μια ταινία που την βλέπεις στο σινεμά και μόνος και με παρέα (με παρέα μπορείς να ρίξεις και λίγο γέλιο). Έχει καλή ροή (μέχρι την αρχή του τέλους), έχει ωραίο cast και η νέα εκδοχή του «Tubular Bells» είναι ΣΥΓΚΛΟ-νιστική.
http://www.youtube.com/watch?v=PIxpPMyGcpU&t=43s
Σκηνοθεσία: David Gordon Green
Σενάριο: Peter Sattler, David Gordon Green, Scott Teems
Πρωταγωνιστούν: Ellen Burstyn, Jennifer Nettles, Leslie Odom Jr., Ann Dowd, Olivia Marcum, Raphael Sbarge, Lidya Jewett, E.J. Bonilla, Antoni Corone και Linda Boston.
