Ίσως ζω σε σπηλιά, ίσως υποσυνείδητα το απέφευγα – ποιος ξέρει; – πάντως τον Batman με τον Pattinson δεν το χα δει, παρά μόνο τώρα που ανέβηκε στο Netflix. Και μεταξύ μας έκανα την καλύτερη δουλειά. Μέχρι και ο Ben Affleck ήταν σκάλες καλύτερος από τον Pattinson ο οποίος βρίσκεται υποκριτικά ακόμα στο επίπεδο και το στυλ του Twilight Saga απλά με διαφορετικό κούρεμα.
Ο Bruce Wane ήταν ένας κακομαθημένος emo που από τις πρώτες ατάκες που πετάει στον Alfred είναι «Δεν είσαι πατέρας μου», που σε κανέναν Batman απολύτως δεν υπάρχει περίπτωση ο Bruce να έχει τέτοιο disrespect απέναντι στον πιο διάσημο μπάτλερ. Ο Matt Reeves πήρε πολλές λάθος αποφάσεις σε αυτή την τρίωρη βασανιστική απεικόνιση του αγαπημένου μου (ναι εξού και η εμπάθεια) ήρωα!
Για αρχή ο Batman – ο εκατομμυριούχος playboy που ξοδεύει λεφτά σε πάρτυ μα κυρίως στα πιο τέλεια gadgets – πήγε για παρακολούθηση φορώντας καπέλο και έχοντας μαζί του κιάλια. Τι κιάλια μωρέ Reeves. Τον βλέπουμε να τριγυρνάει άνετος σε σκηνές εγκλήματος, να κάνει τον ντεντέκτιβ και κυρίως τον βλέπουμε κατσουφιασμένο και λιγομίλητο.
Ο Pattinson σε όλη την ταινία μοιάζει με εξαιρετικά φορτωμένο έφηβο, πολύ προβληματισμένο ΣΥΝΈΧΕΙΑ και πολύ κλειστό˙ τόσο κλειστό που καταφέρνει να περάσει αδιάφορος στην ίδια του την ταινία.
Και μιας και που αναφέραμε τα gadgets πιο πάνω, στην τελευταία ταινία του Batman μιλάμε για στενοχώρια όχι αστεία. Το Batmobile είναι το χειρότερο Batmobile στην ιστορία και η μηχανή του έπρεπε να είναι της Kravitz που κάνει την Cat Woman γιατί ο Batman apparently οδηγούσε η μηχανή αυτάκια.
Ήταν φανερή η αγωνία του σκηνοθέτη και των σεναριογράφων να δημιουργήσουν έναν πιο ανθρώπινο και ρεαλιστικό Batman αλλά αυτό το έκανε ήδη αριστουργηματικά ο Nolan. Οι γύρω χαρακτήρες εντελώς αδιάφοροι σε αντίθεση με αυτό που έχουμε συνηθίσει από όλες τις άλλες ταινίες που έχουν γίνει για τον Batman και το γενικό μου συμπέρασμα είναι ότι αυτό που παρακολούθησα δεν ήταν ο αγαπημένος μου ήρωας αλλά κάτι άλλο – μια κακή πολύ κακή ταινία.
