Δεν θα σας κρυφτώ. Δεν ασχολούμαι με τη Eurovision, κάπως τη βαριέμαι. Αν δεν πάει η θεά Φουρέιρα δεν με πολύ-αφορά. Έτσι κι αλλιώς τα τραγούδια που στέλνουμε είναι αδιάφορα προς κακά – κάθε φορά. Πάνε οι ημέρες δόξας με τον Σάκη, την Έλενα, την Καλομοίρα που μας ανέβαζαν στο βάθρο. Τώρα κουβάς.
Ξυπνώντας στις 8 του μήνα όπου κυκλοφόρησε το video clip στο YouTube η μάχη είχε ανάψει ανάμεσα σε εκείνους που δεν τους άρεσε πολύ το τραγούδι και σιχάθηκαν το video λέγοντας πως «δεν είναι έτσι η Αθήνα» «τι παρουσιάζουν στους ξένους» και στους άλλους που το λάτρεψαν. Ο τύπος γέμισε άρθρα από τους μεν και τους δε κι ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε!
Προσωπικά το κομμάτι μου άρεσε. Είχε τον ιδιαίτερο ήχο της Σάττι, είναι μοναδικό και δεν θυμίζει τις mainstream σαχλαμάρες που μας φορτώνει κάθε χρόνο ο θεσμός της Eurovision και – μην πέσετε να με φάτε – η Αθήνα είναι ακριβώς έτσι όπως τη δείχνει εκτός αν έχετε εσείς άλλο κέντρο που πάτε, άλλο Μοναστηράκι και μου το κρύβετε!
Η Σάττι συνδυάζει πολλά μουσικά είδη κι έτσι συνθέτει τον ήχο της. Δεν είμαι ειδικός στο να τα αναγνωρίζω όμως ξεχώρισαν το ρεγκετόν, οι τσιγγάνικες επιρροές και φυσικά το ραπ. Έχουν λυσσάξει όλοι ότι θυμίζει Μπόλιγουντ, άλλοι θίχτηκαν από τον βαλκανικό ήχο λες κι η Ελλάδα συνορεύει με την Αυστρία που έβγαλε τον Μότσαρτ και φυσικά υπήρξαν και τα σχόλια «γύφτικο τραγούδι έβγαλε»! Στο μεταξύ, αν τους βάλεις Βολάνη στο κλαμπ είναι όλοι «κούνα το, σπάστο, θα σου πάρω άλλο»!
Και μέσα σε όλους αυτούς τσουπ! Να τη κι η Δρούζα που είπε ότι της έκλεψαν τον στίχο το «ΤΑ ΤΑ ΤΑ». Θα Τα Τα Τα τραβήξω τα μαλλιά μου με αυτά που ακούω. Καλό είναι γενικά πριν πούμε κάτι να σκεφτόμαστε εάν έχει βάση ή εάν είναι γελοίο. Κι αφού το θέσατε έτσι το τραγούδι της Σάττι δεν έχει καμία σχέση καλλιτεχνικά με ένα ευκαιριακό σουξέ όπως το «χτυπάει η καρδιά μου δυνατά-τα-τα-τα» – όχι ότι η Σάττι είναι ο Ραχμάνινοφ αλλά το πιάσατε το νόημα.
Είτε σου αρέσει η Σάττι είτε όχι δεν μπορείς παρά να μην παραδεχτείς ότι τα κομμάτια της και η εικόνα της έχουν ταυτότητα και μοναδικότητα που είναι το πιο σημαντικό για έναν καλλιτέχνη. Παρουσίασε μια Αθήνα που όλοι οι Αθηναίοι αγαπάμε. Ναι, αυτή την Αθήνα με τα γκράφιτι, τους κάγκουρες που πάνε στον Λυκαβηττό και κάνουν «ντόνατς», το Μοναστηράκι που έχει όλα τα μικρομάγαζα που μπορείς να φανταστείς και τους κράχτες των τουριστικών εστιατορίων, τον ήλιο, τα μπαράκια που είναι χωμένα στα στενά. Η Αθήνα δεν είναι μόνο η Ακρόπολη, η Βουλή, τα Μουσεία, ούτε κάθε video clip πρέπει να μοιάζει με τουριστικό οδηγό της πόλης. Πέφτω και κυλιέμαι σα ζάρι λοιπόν!
Καλή επιτυχία Μαρίνα! Καλή επιτυχία Ελλάδα που θα έλεγε κι ο Καπουτζίδης.
