Τη 10ετία του 80 σπούδαζα στο Λονδίνο και παράλληλα δούλευα σαν “One Man Band” κιθαριστας-τραγουδιστής σε αρκετά pubs και wine bars του Chelsea.
Σε ένα από αυτά που έπαιζα από το 1984 ως το 1990 ήταν τακτικός και πολύ αγαπητός πελάτης ο Μεγάλος Ιρλανδός. Τότε ήμουν 21 ετών και σαν πιτσιρικάς μπορείτε να φανταστείτε το τρακ που ένοιωσα όταν τον είδα για πρώτη φορά να μπαίνει μέσα και να κάθεται στο τραπέζι που του είχαν πάντα κρατημένο. Ήταν σε μιά γωνία, μακρυά από κόσμο. Ερχόνταν πάντα μόνος και συνήθως μετά από πρόβες και ηχογραφήσεις. Ξεκινούσε πάντα να πίνει ροζέ κρασί Mateus και τελείωνε μετά από το φαγητό με λικέρ Sambuca.
Με τον καιρό, όταν γνωριστήκαμε, καθόμουν στο τραπέζι του και πιάναμε συζητήσεις για μουσική, την Ελλάδα, την Ιρλανδία και τα πολιτικά. Ήταν αρκετά ως πολύ πολιτικοποιημένος όσον αφορά το θέμα της Ιρλανδίας και της Αγγλίας. Ήταν επίσης η περίοδος που δούλευε πολύ για να βγάλει το νέο του άλμπουμ Defender και μιλούσε πολύ για αυτή την προετοιμασία. Δεν θα παραλείψω να πω πως μου είχε αναφέρει πολλές φορές πόσο τον είχαν στεναχωρήσει τα επισόδια που είχαν γίνει στη συναυλία του στην Ελλάδα.
Με είχε εντυπωσιάσει η ευγένεια, το ότι ήταν πάντα χαμογελαστός, η μετριοφροσύνη και η ηπιότητα του χαρακτήρα του, κάτι που δεν συμβάδιζε με το δυναμισμό και την εκρηκτικότητα που έδειχνε επάνω στο stage. Ήταν όμως πολύ εκρηκτικός, χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι αλλά χωρίς να φωνάζει όταν αναφερόταν στο θέμα Ιρλανδίας και Αγγλίας.
Η αποθέωση της φιλικής γνωριμίας που είχαμε έγινε όταν δέχθηκε να τζαμάρουμε παρέα. Αυτό έγινε αρκετές φορές, όταν αποχωρούσαν οι περισσότεροι πελάτες, έκλειναν οι πόρτες και παρέμεναν μόνο οι τακτικοί πελάτες και φίλοι.
Αν και έπαιζα στην κιθάρα και τραγουδούσα μόνο Αγγλόφωνα τραγούδια, θυμάμαι μιά περίπτωση που μου ζήτησε να του δείξω να παίξει το Ζορμπά. Χρειάστηκε να του λέω πότε να αλλάζει τα ακόρντα και έλεγα μέσα μου, “Καλά είναι δυνατόν εσύ να λες στο Μεγάλο Ιρλανδό πότε θα αλλάζει ακόρντα”? Δέχθηκε τις υποδείξεις μου με τη μετριοφροσύνη αλλά και το χιούμορ που τον διέκρινε, στο τέλος το έμαθε και το παίξαμε αξιοπρεπώς με 2 κιθάρες.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που τον γνώρισα σε αυτή τη νεαρή φάση της ζωής μου.
Σκέπτομαι κάποιες φορές, τί ωραία που θα ήταν να υπήρχε η τεχνολογία στα 80s και να τραβούσα selfie μαζί του αλλά διαβεβαιώνω οτι όχι μόνο θα αρνιόταν αλλά θα θύμωνε κίολας.
Τα μόνα που έχω μαζί μου είναι οι νεανικές αυτές αναμνήσεις και μία γκρι πένα κιθάρας
DUNLOP που μου είχε χαρίσει τότε!!!!
R.I.P.
Rory !!!!!
Από σχόλιο του Karolou Kakara στο https://popup.gr/arts/mousiki/1066-rory-gallagher
