Εάν κάποιος με ρωτήσει τις αγαπημένες μου σειρές σίγουρα ανάμεσα σε αυτές θα συμπεριλάβω τους Vikings και σε δεύτερο χρόνο τη σειρά Valhalla. Ο πρώτος κύκλος ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακός και το τέλος του μας άφησε να αγωνιούμε για τις τύχες των ηρώων.
Και μην με παρεξηγείτε, δεν λέω ότι δεν μου άρεσε ο δεύτερος κύκλος, όμως αισθάνομαι ότι είχε χάσει την αίγλη, την ωμότητα και την αγριάδα των Vikings κι έχει αρκετά – έως πολλά – στοιχεία «αμερικανιάς».
Η υπόθεση της δεύτερης σεζόν θέλει τον Harald να συνεχίζει να κυνηγάει το πεπρωμένο του που είναι να πάρει το στέμμα της Νορβηγίας ωστόσο για να πετύχει το σχέδιό του θα χρειαστεί να φτάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Στο εγχείρημα ανάκτησης στρατού και δύναμης θα πολεμήσει με τον Leif για 7 χρόνια στο πλευρό του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Ταυτόχρονα η Freydís, πλέον έχει υπό την ευθύνη της την τελευταία φυλή παγανιστών που επέζησαν από την καταστροφή του οικισμού τους.
Η Βασίλισσα της Αγγλίας, Emma πρέπει να προσέχει τους επίδοξους δολοφόνους αλλά και τον γεμάτο μυστήριο σύμβουλο της, Earl Godwin που πάντα παραμονεύει για την εξουσία.
Σαν υπόθεση και φυσικά η εκτέλεση ήταν άψογες καθώς μιλάμε για μια τεράστια παραγωγή με μεγάλο badget. Οι σκηνές βίας, βέβαια, δεν είχαν καμία σχέση ούτε με τον πρώτο κύκλο και σίγουρα είχαν απομακρυνθεί από τους original Vikings κατά πολύ. Ο Κανούτ, ο τρανός πολεμιστής που έγινε ο πρώτος Viking βασιλιάς της Αγγλίας, σπάει τα τοξικά στερεότυπα και φέρεται σαν αμερικανός πατέρας σε ρομαντική κομεντί που προσπαθεί με «αγαπούλες» να επαναφέρει την τάξη στην οικογένειά του! Βρε είστε σοβαροί; Δε λέω καλό είναι να δείχνουμε θετικά πρότυπα στην τηλεόραση αλλά όταν βλέπω Vikings δεν θέλω να είναι με φρου – φρου και αρώματα θέλω να βλέπω πλεκτάνες, μάχες, σκοτωμούς, εντόσθια, προδοσίες κι εκδίκηση.
Για να αποκτήσει μια μεγαλύτερη δυναμική το σενάριο, γίνονται συνεχείς αναφορές στον Ράγκναρ και τον Ρόλο, ενώ μου έδωσε την αίσθηση ότι υπάρχει μια πίεση να δημιουργηθούν ίντριγκες και καταστάσεις χωρίς ιδιαίτερο υπόβαθρο. Στο μεταξύ ο Λέιφ έχει πάρει τον ρόλο γκουρού αυτοβελτίωσης χωρίς λόγο που όλη την ώρα πιέζει τον Χάραλντ να θυμηθεί ποιος είναι και να θυμηθεί ποιος είναι – calm your tits Mufasa – τον θέλουμε πολεμιστή όχι Δαλάι Λάμα.
Για να πω και μια καλή κουβέντα, το τέλος του κύκλου είναι πολλά υποσχόμενο και αφήνει αρκετές μεγάλες προσδοκίες για τον τρίτο κύκλο ο οποίος είναι ήδη στα σκαριά! Αναμένουμε!
