Κορίτσια, κατανοώ τον αυθορμητισμό και την ευθύτητα που σας διακατέχει, αλλά προς Θεού, για το καλό όλων μας είναι και μερικά πράγματα που ΔΕΝ πρέπει να τα εκφράσετε με τίποτα στους άντρες.
Είναι πραγματικά πολύ τίμιο και θεμιτό να λέτε τα όσα νιώθετε, αλλά μερικές φορές το μόνο που θα καταφέρετε είναι μία τρύπα στο νερό.
Για να καταλάβεις τι θέλω να πω, αρκεί να αναρωτηθείς πόσες φορές έχεις στείλει μήνυμα σε κάποιον γκόμενο και την ίδια στιγμή το μετάνιωσες.
Η ζωή μας όλη, θα πω εγώ φιλενάδα. Το ειλικρινές του χαρακτήρα σου μπορεί να σε φέρει σε δύσκολη θέση, να ξέρεις. Το μαγικό τζίνι όμως, είναι δίπλα σου κάποιες κρίσιμες στιγμές και σε αποτρέπει να στείλεις αυτό το επίμαχο μήνυμα που θα σε κάψει κι αντ’ αυτού να πατήσεις «διαγραφή».
Να όπως για παράδειγμα μερικά από τα παρακάτω μηνύματα που για καλή σου τύχη, δεν του έστειλες ποτέ:
#1 Η επιθυμία της στιγμής
Αν κάτσω να μετρήσω τις φορές που έχω μπει στον πειρασμό να στείλω ένα μήνυμα σε κάποιον πρώην ή σε κάποιον που μου αρέσει, σε μία εντελώς άκυρη στιγμή της μέρας με μία εντελώς άκυρη συγκυρία, δε θα τελειώσω ποτέ. Ο Θεός να μας φυλάει κορίτσια μου από τέτοια ξεσπάσματα. Εκείνη την ώρα που πας να στείλεις το μήνυμα, νιώθεις ότι σου λείπει κι ότι είσαι μόνη σου, αλλά στην πραγματικότητα βαριέσαι ή βρίσκεσαι σε μία στιγμή αδυναμίας και απλά θες να του στείλεις. ΟΧΙ! Αντιστάσου σθεναρά. Μη δώσεις δικαιώματα, γιατί ύστερα θα το μετανιώσεις.
#2 Να δώσεις ξανά τον αριθμό σου σε κάποιον
Ποτέ, μα ποτέ μην κάνεις αυτό το λάθος. Ας πούμε ότι μιλάς τακτικά με κάποιον και παίζει κάτι μεταξύ σας, αλλά στη συνέχεια τα σπάτε, οπότε ως γνήσιο κοράσιο αποφασίζεις να τον απομακρύνεις από κάθε πτυχή της ζωής σου (κυρίως από τα social), ξέρεις μπλοκ και ντιλίτ. Μετά από κάποιο διάστημα, σε ξαναβρίσκει και ζητάει τον αριθμό σου ώστε να επικοινωνήσετε. Σου έχω πολλούς λόγους να μην του το δώσεις, αλλά θα σου πω δύο βασικούς. Πρώτον, ακόμη κι αν είσαι διαθέσιμη, δεν πρέπει να λυγίσεις, γιατί ο τύπος είναι τραγικός και δεύτερον έχει προφανώς ξεμείνει από επιλογές και είναι απελπισμένος. Τέτοιους γκόμενους δε θέλουμε!
#3 Η αυθόρμητη πρόσκληση
Ξαφνικά σε πιάνει μία ανεξήγητη διάθεση να τον δεις. Εκεί που είσαι λοιπόν έξω με τους φίλους σου και διασκεδάζεις, σκέφτεσαι να στείλεις μήνυμα να τον προσκαλέσεις να περάσει από εκεί. Άντε πάει στο διάολο, αυτό κάν’ το. Το να του στείλεις όμως να περάσει από το σπίτι σου μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, όχι αυτό δεν το θέλουμε. Τον ξέρεις καλά και ξέρεις πως ό,τι κι αν κάνεις, δε θα αλλάξει. Γιατί λοιπόν για ακόμη μία φορά να κερδίσει αυτό που θέλει, δίχως καν να κοπιάσει;
#4 Στίχους από καψουροτράγουδα
Αρχικά, αυτά τα κάναμε στο Γυμνάσιο. Πλέον, δεν έχουν πλάκα. Το κακό είναι όμως ότι εξακολουθούν να υπάρχουν. Είναι μερικά ζευγαράκια τόσο σιχαμένα, που συνεχίζουν αυτήν την απαίσια ανταλλαγή μηνυμάτων με στίχους από καψουροτράγουδα, που τους θυμίζουν τη σχέση τους. Ίου. Αν θες να σε πάρει στα σοβαρά, δε νομίζω πως θα το πετύχεις στέλνοντας στίχους του Παντελίδη!
#5 Η πρόστuχη nυde
Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα, γιατί συνήθως τέτοια λάθη μόνο μεταμεσονύχτια γίνονται. Σε έχει φτύσει, σε έχει απατήσει, σε έχει προδώσει, αλλά εσύ εκεί, στη μιζέρια σου. Μην και τον ξεπεράσεις ποτέ. Μέσα στην απελπισία σου, ποζάρεις όλο νάζι και προστυχιά στο μπάνιο ημίγυμvη, ή βγάζεις μερικές σ3ξι πόζες και είσαι έτοιμη να τις στείλεις. Τι κερδίζεις; Τίποτα. Τι κερδίζει εκείνος; Μία νύχτα κ@υλ@ντας. Πας καλά; Μην και του δώσεις αυτήν την ευχαρίστηση.
#6 Αυτό το καταραμένο μεθυσμένο μήνυμα
Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά. Εντάξει, αυτού του είδους το μήνυμα όλες μας το έχουμε στείλει έστω και μία φορά. Το ζητούμενο είναι πώς θα σε πείσω να μην το κάνεις ποτέ ξανά. Έχεις πιει τον κώλο σου, βρίσκεσαι σε μία σύγχυση και απελπισία, έχεις βάλει τα κλάματα και στις 5 το πρωί σου φαίνεται ιδανική η λύση να στείλεις μήνυμα σε κάποιον πρώην. Ξεκάθαρα ΟΧΙ. Γιατί να το κάνεις; Τι θα καταφέρεις; Την επομένη που θα ξυπνήσεις και θα φύγει το hangover, θα κλαις με μαύρο δάκρυ με τη βλακεία που έκανες. Αν έχεις τα κότσια, στείλε το νηφάλια, όχι μέσα στο κακό μεθύσι. Για να σε δω εδώ.
Θεώνη Σταματοπούλου, via neopolis.gr
