Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Μέσα του μαθαίνεις τον εαυτό σου.
Μέσα του μαθαίνεις τα όριά σου.
Μέσα του αλλάζεις, γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος που δεν ήξερες καν πως υπήρχε.
Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Σου μαθαίνει την ζωή από την αρχή.
Σου μαθαίνει να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και να διαβάζεις την αλήθεια τους.
Σου μαθαίνει να αναγνωρίζεις ανθρώπους με κοινές τομές, με κοινά σημάδια, με κοινές ρωγμές.
Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Σε κάνει να εκτιμάς τα μικρά. Αυτά που για τους πολλούς μοιάζουν ασήμαντα.
Σε κάνει να μετράς τις στιγμές όπως τους αξίζουν.
Σε κάνει να αντέχεις!
Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Σου θυμίζει πόσο εύθραυστη είναι η ζωή.
Σου θυμίζει πόσο γρήγορα μπορεί να περάσει η στιγμή.
Σου θυμίζει να σέβεσαι κάθε τι ζωντανό.
Να τον σέβεσαι και να τον αγαπάς τον πόνο.
Είναι εκείνος που σε κάνει να σηκώνεις στους ώμους σου τον κόσμο όλο και την ίδια στιγμή είναι εκείνος που σε κάνει μικρό, μηδαμινό και ταπεινό μπροστά του.
Είναι εκείνος που σε διαχωρίζει από τον εγωισμό σου και σε επαναφέρει στην γη.
Ναι, ο πόνος είναι το πιο γήινο συναίσθημα που μπορείς να νιώσεις.
Ναι, είναι ο πόνος το πιο αληθινό από τα συναισθήματα που θα νιώσεις.
Είναι εκείνο που δεν μπορείς να προσποιηθείς, δεν μπορείς να μασκαρέψεις, δεν μπορείς να αγνοήσεις.
Οι άνθρωποι που επιβίωσαν από τον πόνο, έμαθαν να είναι γήινοι, αληθινοί, τρωτοί.
Έμαθαν πως η στιγμή που θα προσπεράσεις δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω.
Έμαθαν να γελάνε, να κλαίνε, να αγαπούν, να ερωτεύονται!
Θυμώνουν μα δεν κακιώνουν.
Δεν σπαταλούν τον χρόνο τους σε τίποτα μικρό.
Και ξέρουν καλά πως ο πόνος, δεν μοιράζεται, δεν δωρίζεται, δεν ζυγίζεται.
Οι άνθρωποι που επιβίωσαν από τον πόνο, έχουν μια μόνιμη θλίψη στην ψυχή τους κι είναι η ίδια θλίψη που σκοτεινιάζει το βλέμμα τους.
Σου μιλούν μια γλώσσα ακαταλαβίστικη που την καταλαβαίνουν μόνο εκείνοι, οι άλλοι επιβιώσαντες τον πόνο!
Μην περιμένεις να δώσουν μάχη για να τους αγαπήσεις.
Μην περιμένεις να δώσουν μάχη για να του αποδεχτείς.
Μην περιμένεις να παρακαλέσουν για την παρουσία σου στην ζωή τους.
Οι άνθρωποι που επιβίωσαν από τον πόνο, κουβαλούν τα σημάδια τους σαν παράσημα κι όταν τους αγαπήσεις αληθινά, βαθιά και απόλυτα, τότε και μόνο θα σου επιτρέψουν να τα δεις, ένα ένα.
Κι αυτό θα είναι το δικό σου παράσημο.
ΥΓ. Φεύγει μια χρονιά που ο πόνος με όρισε, με καθόρισε και μου έμαθε να επιβιώνω. Γι’αυτό σου λέω.. τον πόνο, να τον αγαπάς, να τον σέβεσαι. Μα πάνω από όλα, να τον αφήνεις να σου ξαναμάθει την ζωή από την αρχή.
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου – wp.loveletters.gr
