Μεγάλωσα φίλε, έμαθα από τα λάθη μου, μάτωσε η ψυχή μου και πόνεσε το μυαλό μου να σκέφτεται.
Φταίω εγώ, φταίνε οι άλλοι ή έτσι είναι ο κόσμος φτιαγμένος; Λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι.
Κουράστηκα να ψάχνω απαντήσεις, να αναζητώ το δίκαιο και ό,τι μου πρέπει.
Βαριέμαι να αναλύω τα πάντα και να εξηγώ τα δεδομένα.
Θέλω να συζητώ με όσους με καταλαβαίνουν αμέσως.
Όλους εκείνους που χρειάζεται να τους εξηγήσω ποια είμαι, πως έχω πάντα καλές προθέσεις δε τους χρειάζομαι. Όσους με επικρίνουν για τις επιλογές μου δε τους βλέπω καν.
Γιατί κανείς τους δε με ρώτησε ποτέ τι θέλω, τι με πονάει και τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένη.
Μεγάλωσα και τα βήματα μου τα μετράω πολύ πριν ξεκινήσω για κάπου.
Δε χρειάζομαι τίποτα περισσότερο από αγάπη και κατανόηση.
Κι αυτά δε τα ψάχνω πια , αν είναι να τα βρω θα έρθουν μόνα τους.
Από ανθρώπους που με έχουν μετρήσει σωστά, που με κοιτάνε στα μάτια και ξέρουν ποια είμαι.
Από αυτούς που δεν έχουν κανένα όφελος από μένα, θα βρω όσα χρειάζομαι. Κι αν δε τα βρώ μπορώ να ταξιδεύω μόνη μου, απολαμβάνοντας την ησυχία της μοναξιάς.
Μεγάλωσα και δε χαρίζομαι σε κανέναν, ούτε χάνω τον χρόνο μου σκορπώντας τον εαυτό μου σε καταστάσεις ανούσιες που δεν έχουν να μου προσφέρουν τίποτα πέρα από πονοκέφαλο.
Θέλω καθαρές εξηγήσεις χωρίς μισόλογα και δεύτερες σκέψεις.
Δεν αλλάζω πορεία σύμφωνα με τα καπρίτσια σου καθενός.
Κουράστηκα απ’ την πολλή βοή του κόσμου, βαρέθηκα τα δήθεν και τα πρέπει, να δίνω ευκαιρίες στους ανθρώπους κι αυτοί να με δικάζουν με το παραμικρό.
Κείμενο: Ιωάννα Ιακωβίδη-loveletters
