Σήμερα θα πούμε αλήθειες. Άλλωστε ξέρεις πόσο μισώ τα ψέματα. Λατρεύω την αλήθεια, την ειλικρίνεια κι ας είναι αυτή που θα κάνει το μεγαλύτερο κακό. Ας είναι αυτή που θα πονέσει.
Θέλω να σου λείπω, θέλω να με σκέφτεσαι. Θέλω να έχεις ανάγκη να μου μιλάς για να είσαι καλά. Θέλω να είμαι εγώ η αφορμή που το γέλιο σχηματίζεται στα χείλη σου, θέλω να ο άνθρωπος που σε κάνει να χαίρεσαι. Αυτή που θα παίρνει κάθε πόνο από την καρδιά σου μακριά. Αυτή θέλω να είμαι.
Θέλω να μην κουμπώνεις σε άλλη αγκαλιά. Να είναι πολύ μεγάλες ή πολύ μικρές για εσένα. Θέλω όταν σου συμβαίνει κάτι να έρχεσαι σε εμένα. Να νιώθεις πως είμαι το καταφύγιο σου. Εγωιστικό πολύ αυτό που λέω. Το ξέρω.
Μα έτσι νιώθω.
Να σου πω μια αλήθεια από την ψύχη μου βγαλμένη; Θέλω να βρεις την ευτυχία , το χαμόγελο στα χείλη σου και πάλι να γυρίσει. Αυτό το χαμόγελο το λαμπερό, που πάντα έκανε αντίθεση με το βλέμμα σου. Μπορεί να μην είμαι εγώ η πηγή της ευτυχίας σου, μα δεν πειράζει.
Ας πονώ εγώ, ας αιμορραγώ αρκεί εσύ να είσαι καλά μάτια μου. Κι ας είσαι σε άλλη αγκαλιά.
Τα θέλω μου είναι διαφορετικά από αυτά που σου λέω. Μαζί μου ήθελα να είσαι ευτυχισμένος, εμένα ήθελα να ψάχνεις κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Να ακούς το όνομα μου και κτυπάει η καρδιά σου δυνατά. Άραγε μας σκέφτεσαι καθόλου; Αν είχα μόνο ένα σημάδι σου.
Κάνε μου μια χάρη, άλλωστε χατίρι δεν μου χάλασες ποτέ. Το βράδυ να αφήνεις το παράθυρο λιγάκι ανοιχτό. Μια σταλίτσα μονάχα. Έτσι θα μπορώ να έρχομαι. Θα αφήνω το φθινοπωρινό αεράκι να με φέρνει σε εσένα. Θα κάθομαι εκεί δίπλα σου και θα σε κοιτάζω να κοιμάσαι.
Μόλις πας τα μάτια σου να ανοίξεις, σαν αερικό, βγαλμένο από το μυαλό, από έναν άλλο κόσμο, μαγικό θα εξαφανίζομαι. Μα πριν ξυπνήσεις ένα φιλί θα σου δίνω γλυκά, θα σου ψιθυρίζω στο αυτί δυο λόγια, από εκείνα τα δικά μας, τα παιδικά και θα φεύγω μακριά. Μην ξεχνάς σε παρακαλώ. Την νύχτα που θα βρω το παράθυρο κλειστό θα είναι το τελευταίο δεν θα ξανά ΄ρθω.
Πάντα μου το άφηνες ανοιχτό. Ποτέ δεν το έκλεισες, ίσως γι’αυτό φτάσαμε ως εδώ. Και τώρα; Κόπηκαν τα φτερά μου. Πως θα πετάξω για να φτάσω ως εκεί; Να σου πω όσα έχω κρυμμένα καλά φλεγμένα στην καρδιά μου το πιο βαθύ σημείο.
Η φύση έχει πάρει μια πένθιμη μορφή. Λες και ξέρει, λες και καταλαβαίνει. Τα φύλλα, με αυτό το μοναδικό πορτοκαλί τους χρώμα, έχουν πέσει κάτω. Η ατμόσφαιρα μυρίζει βρεγμένο χώμα.
Ο ήλιος έχει κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα και η αγκαλιά σου, μου είναι πιο αναγκαία από κάθε άλλη φορά.
Φτάνει λοιπόν, αρκετά σε θυμήθηκα και σήμερα. Άλλωστε εσύ έχεις πλέον ξεχασει.
Κείμενο: Κορίνα Παπαδοπούλου- loveletters
