«Έχει δει τα stories μου;», «Με έχει κάνει απόκρυψη; Θα τον κάνω εγώ απόκρυψη», «Πήγε στο μαγαζί που συχνάζαμε!», «Ώστε τώρα που χωρίσαμε μπορείς και βγαίνεις και πηγαίνεις ταξίδια εεε;» κι άλλα τέτοια σχόλια που κανέναν δε βοηθούν και κυρίως εσένα.
Έχουν περάσει μέρες, μήνες μπορεί και χρόνια αλλά εσύ εκεί! Επιμένεις. Τα social μπορούν να φέρουν κοντά δυο ανθρώπους με άμεση επικοινωνία αλλά και με έμμεση. Σε κάνουν να αισθάνεσαι κοντά σε κάποιον που ίσως δεν είναι τόσο πια. Γίνεσαι παρατηρητής. Παρατηρητής της ζωής του άλλου. Της ζωής που δεν είσαι πια μέλος…
Πονάει πολύ το ξέρω και το ξέρεις! Σε κρατάει πίσω αυτό το πράγμα ρε παιδί μου και σκέφτεσαι: «Τώρα αυτό το ανέβασε για εμένα;» ή κάνεις/ κάνετε το άλλο θεϊκό και ανεβάζετε quotes και τραγούδια ο ένας για να τα δει ο άλλος. Σου το εγγυώμαι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Θα στο πω όπως θα το έλεγα στις φίλες μου. Έχεις χτυπήσει. Άλλες μέρες πονάει περισσότερο άλλες λιγότερο. Όμως όταν έχεις πληγή δεν αρχίζεις να τη σκαλίζεις, έτσι δεν είναι; Δεν την ξύνεις μέχρι να τη ματώσεις. Ε γιατί μπαίνεις να δεις τι ανέβασε στα social; Ποιο είναι το νόημα σε αυτό; Να τον δεις αν περνάει καλά; Τι έκανε σήμερα και να σκεφτείς ότι αυτό το κάνατε μαζί; Ή να σου λείψει που σου έλεγε για τη μέρα του; Είναι σα να ξύνεις την πληγή σου!
Και θα μου πεις εσύ τώρα «ναι αλλά έχουμε χωρίσει φιλικά, δεν θέλω να νομίζει ότι είμαι θυμωμένη μαζί του». Οκ καλά τα λες. Μπορείς με πολύ ωραίο τρόπο να του εξηγήσεις πως το να βλέπεις τι ανεβάζει σε ενοχλεί ψυχολογικά και δεν σε βοηθάει να ξεπεράσεις τον χωρισμό. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να κόψεις το οτιδήποτε σε κρατάει πίσω.
Το να βλέπεις τη ζωή του άλλου μέσα από τα social είναι σα να μου λες ότι πιστεύω πως οι ρομαντικές ταινίες είναι πραγματικές. Προσωπικά, μπορεί να ανεβάζω stories αστεία, που διασκεδάζω, που είμαι σε parties και που ζω «τέλεια» τη ζωή μου και να έχω κατάθλιψη ή άγχος. Το τι ανεβαίνει στα social media τις περισσότερες φορές δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα γι’ αυτό κι εσύ μη βασίζεις τη δική σου πραγματικότητα και ψυχολογία σου σε αυτό που βλέπεις.
Γιατί να υπάρχει στα social σου ενώ δεν υπάρχει στην αληθινή σου ζωή; Δηλαδή αν τον δεις να έχει ανεβάσει άλλη κοπέλα πώς θα αισθανθείς ας πούμε; Τι θα καταφέρεις; Θα καταφέρεις να αυτό-μαστιγωθείς ακόμα κι αν τον έχεις ξεπεράσει κατά πολύ ή θα μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς πως θα τον εκδικηθείς. Δεν είναι και το ιδανικό για την ψυχολογία σου.
Το να σου υπενθυμίζει το Instagram ότι εκείνος είναι μια χαρά χωρίς εσένα (που σου ξαναλέω μπορεί και να μην είναι καθόλου) δεν σου επιτρέπει να γίνεις ο εαυτός σου ή καλύτερα να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου. Νομίζω δεν αξίζει σε κανέναν να ζει μέσα από τη ζωή ή έστω μικρές στιγμές της ζωής του άλλου.
Μπορεί να ακουστεί super γελοίο αυτό που θα πω όμως, αν είσαι παθούσα το ξέρεις και το καταλαβαίνεις το feeling: αυτό το unfollow ίσως είναι από τα πιο δύσκολα που θα κάνεις στη ζωή σου όμως είναι απαραίτητο. Είναι ένα κουμπί που εάν θες όντως να προχωρήσεις πρέπει να το πατήσεις επιτέλους! Εάν θεωρείς πως δεν μπορείς να το κάνεις μόνη σου πες σε μια φίλη σου να σβήσεις τις κοινές σας φωτογραφίες και αν τον διαγράψει.
Μετά από έναν χωρισμό είμαστε συνηθισμένοι και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σκέφτεται ο άλλος και τι θέλει. Ένα θα σου πω: δεν είναι δουλειά σου να το κάνεις αυτό ούτε όταν είσαι στη σχέση ούτε όταν βγεις. Εάν πιστεύεις ότι είναι απαραίτητο στείλε του ένα μήνυμα όπου θα είσαι ειλικρινής και θα εξηγείς τους λόγου και… unfollow και follow εσένα!
