Το να παίζεις διπλό ταμπλό στα social δεν είναι ούτε cool, ούτε edgy, ούτε «αθώο σκρολάρισμα». Είναι βαθιά αυτοτοξικό. Κι όσο κι αν παριστάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα, μέσα σου γίνεται κανονική ζημιά.
Τόσα έχουμε μάθει για τα red flags, για το πώς να αποφεύγουμε το δράμα και να ξεχωρίζουμε τις τοξικές συμπεριφορές στους άλλους — αλλά όταν έρχεται η ώρα να κοιτάξουμε τη δική μας συμπεριφορά στον καθρέφτη; Κάνουμε χαβαλέ, το παίζουμε «χιούμορ» και βάζουμε caption «stay toxic bby».
Δες το αλλιώς: Αν ξημεροβραδιάζεσαι καταγγέλλοντας τα emotional issues των άλλων αλλά ταυτόχρονα λειτουργείς με μυστικά accounts και ψηφιακά παραθυράκια, τότε μάλλον έχεις κι εσύ… θέμα.
Spoiler: Το να χαζεύεις τον/την πρώην και την καινούρια του/της με ψεύτικο προφίλ ΔΕΝ είναι coping mechanism. Είναι αυτοτραυματισμός με Wi-Fi.
Ναι, ξέρω. Κάπου σε πλήγωσαν. Κάποιος σε πρόδωσε, σε ghostαρε, σου έκανε «κακό». Και λες: «Αφού δεν μπορώ να τον/την ρωτήσω, τουλάχιστον να ξέρω τι κάνει». Αυτό το “να ξέρω” όμως σε σπρώχνει σιγά-σιγά σε ένα rabbit hole που δεν έχει πάτο. Ξέρεις τι έχει όμως; Παραμόρφωση πραγματικότητας, σύγκριση, εμμονή και ένα τρελό spike άγχους κάθε φορά που ανεβαίνει story.
Στην τελική, ό,τι κι αν «ψαρεύεις», το μόνο που πιάνεις είναι τον καημό σου.
Γιατί; Γιατί αντί να μαζεύεις κομμάτια και να κοιτάς μπροστά, αναλώνεσαι σε άτομα που δεν έχουν πια ρόλο στη ζωή σου. Ό,τι χρειάζεται να ξέρεις, θα έρθει στην επιφάνεια χωρίς να φοράς το καπέλο του undercover agent. Κι αν δεν έρθει; Ε, τότε δε σε αφορά.
Αναρωτήσου σοβαρά: Πώς θα ένιωθες αν μάθαινες ότι κάποιος παρακολουθεί ΕΣΕΝΑ, τους φίλους σου, τη σχέση σου, με fake profile που τον/την κάνει να μοιάζει με random influencer από το nowhere; Είμαι σίγουρος/η ότι θα σου σηκωνόταν η τρίχα. Ε, τώρα κάνε reverse αυτό το συναίσθημα. Welcome to the reality check.
Η φάση δεν είναι απλώς stalker-ish, είναι creepy AF.
Και πέρα από την «αίσθηση ελέγχου» που νομίζεις ότι έχεις, στην ουσία χάνεις τον έλεγχο του ίδιου σου του εαυτού. Μετατρέπεις το feed σου σε θάλαμο βασανιστηρίων, όπου εσύ κρατάς το μαστίγιο. Κάθε like, κάθε tag, κάθε σχόλιο σου γκρεμίζει λίγο ακόμα την ψυχική σου ηρεμία.
Self-worth: not detected.
Το να στήσεις ολόκληρο virtual άτομο μόνο και μόνο για να βλέπεις ποιον ακολουθεί, πού πάει και με ποιον πίνει cocktails, δεν είναι απλά unhealthy. Είναι επικίνδυνο. Σου στερεί χρόνο, σου τραβάει την προσοχή από αυτά που μετράνε και – το χειρότερο – χάνεις και φίλους στην πορεία. Γιατί κανείς δεν θα μείνει για πολύ αν συνεχίζεις να λειτουργείς σαν 007 με ανασφάλειες.
Αν νιώθεις πως η όλη φάση έχει ξεφύγει και πλέον δεν το ελέγχεις, κάτσε και σκέψου: Τι άλλο μπορείς να κάνεις με αυτόν τον χρόνο και την ενέργεια που ξοδεύεις σε ψηφιακές σκιές;
Μερικές λύσεις, ανθρώπινες και doable να ξεκολλήσεις:
Μείωσε τον χρόνο σου στα social. Ναι, βάλε όριο. Όπως κάνεις με junk food.
Βρες άλλη διέξοδο. Ξεκίνα μια νέα σειρά, ένα νέο χόμπι, γράψου σε μάθημα, πήγαινε για περπάτημα χωρίς το κινητό.
Κάθε φορά που μπαίνεις στο fake profile, ρίξε ένα ευρώ σε έναν κουμπαρά. Σε έναν μήνα ή θα το έχεις κόψει ή θα πας διακοπές με τα λεφτά.
Μίλα με κάποιον/κάποια που εμπιστεύεσαι και μπορεί να σε βοηθήσει να κρατηθείς μακριά από την παγίδα.
Ή απλά… ΔΙΑΓΡΑΨΕ ΤΟ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Γιατί όσο δεν αφήνεις κάτι να φύγει, δεν αφήνεις και τον εαυτό σου να προχωρήσει.
Και μεταξύ μας; Αν δεν το κόψεις τώρα, αργά ή γρήγορα κάποιος θα σε πάρει χαμπάρι. Και το “μπήκα για λίγο να δω κάτι” μπορεί να γίνει το μεγαλύτερό σου αυτο-expose. Μην αφήσεις το δράμα να γίνει η βασική σου αφήγηση.
Ό,τι αξίζει να ξέρεις, θα στο φέρει η ζωή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όχι ένα ψεύτικο προφίλ. Δώσε στον εαυτό σου το respect που περιμένεις να πάρεις απ’ τους άλλους.
