Κλείνει το ιστορικό μπαρ Φλου της Θεσσαλονίκης, μετά από 40 χρόνια λειτουργίας.
Όπως ήταν γνωστό εδώ και μέρες, η πολυκατοικία που στεγάζει το Φλου θα μετατραπεί σε ξενοδοχείο από τους νέους ιδιοκτήτες του.
Μέσω Facebook, o Μιχάλης Καρδαχάκης που μαζί με τον Φλόκα δημιούργησαν πριν 40 χρόνια το μπαρ της πόλης, ανακοίνωσε το τέλος.
ΠΕΡΙ FLOU κ.τ.λ. Είχαν μείνει τα κουφώματα και οι μεταχειρισμένες καρέκλες καφενείου που είχαμε βρει με το Δημήτρη και τρίβαμε και τρίβαμε και άντε αυτό και άντε εκείνο και είμασταν καιρό πολύ οι δυο μας μέσα στον άδειο χώρο κι έφτασε μια μέρα του φθινοπώρου 1980 και ανοίξαμε κι αυτός ο άδειος χώρος γέμισε ξαφνικά με κόσμο και μου φαίνονταν παράξενο , κι έτσι άρχισε να ζει ένας οργανισμός , ένα όχημα , ένα σπιτικό , ένα μπάρ , που το ονομάσαμε FLOU . Και αυτό το όχημα άρχισε να κινείται μέσα στο χρόνο κι έφτασε μέχρι σήμερα.
Ξύνω πληγή τώρα και πονάει πολύ αλλά μια και άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες πως κλείνει το Flou κάτι πρέπει να πω κι εγώ επισήμως . Όντως τελειώσαμε , πρέπει να εγκαταλείψουμε το χώρο μέχρι τέλος Μαϊου . Πουλήθηκε ολόκληρη η οικοδομή σε κάποιους επενδυτές και θα γίνει ξενοδοχείο και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα . Όπως καταλαβαίνετε το Flou άντεξε πολλά αλλά πέφτει υπέρ βωμών και εστιών , δηλαδή υπέρ της πολυπόθητης ” ανάπτυξης” .
Θέλαμε να κάνουμε ένα τριήμερο πάρτυ μέσα στο Μάιο να αποχαιρετήσουμε τη πόλη , αλλά ήρθε κι αυτός ο εισβολέας Κορωνοιός και τα μπέρδεψε όλα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα .
Το φθινόπωρο θα κλείναμε 40 χρόνια, ίσως τα γιορτάσουμε σ’ έναν άλλο χώρο . Αν και χώρο σαν αυτό που είχαμε δύσκολα βρίσκεις . Θα επανέλθουμε επί της ιστορίας . Άντε κλείνω γιατί θα με πιάσουν τα σιρόπια , πώς το λένε . Σας φιλουμε .
Ο υπογράφων και όλο το πλήρωμα του σκάφους .
«To μαγαζί το βρήκε πρώτος ο Γιώργος ο Ζήκας, έμενε από πάνω θυμάμαι, είχε αρχίσει να το φτιάχνει, μετά μπήκα κι εγώ στη φάση, μπήκε και ο Δημήτρης ο Φλόκας, τελικά το ανοίξαμε ο Φλόκας κι εγώ. Είχε μπει η δεκαετία του ’80 […] Με ρωτούσαν “τι δουλειά κάνεις”, τους έλεγα “έχω μπαρ” και καταλάβαιναν ότι έχω μαγαζί με γυναίκες και κονσομασιόν. Ο κόσμος τότε δεν ήξερε τι σημαίνει μπαρ. Νομίζω ότι ο όρος «μπαράκι» έγινε γνωστός όταν έβγαλε ο Βαγγέλης Γερμανός το δίσκο του που λεγόταν «τα μπαράκια»[…] Όταν ανοίξαμε, υπήρχαν πέντε έξι μαγαζιά αυτού του είδους, ο Δον Κιχώτης, που ήταν το πρώτο, η Σελήνη, το Sante στη Μητροπόλεως, το Banal στην Κορομηλά, το L.A., το Λούκυ Λουκ και το Berlin που είχαν ανοίξει λίγους μήνες νωρίτερα […] Στο μαγαζί έρχονταν διάφοροι και διάφορες, φοιτητές, κάποια φρικιά εξευγενισμένα, αργόσχολοι, ποιητές, άνθρωποι του θεάτρου, επιστήμονες, χαβαλέδες, επώνυμοι, διανοούμενοι… το χαβαλέ και ο ερωτισμός ήταν αυτό που επικρατούσε, όπως συμβαίνει πάντα βέβαια…» περιέγραψε, μεταξύ άλλων, στην ΕΡΤ3 ο Μιχάλης Καρδαχάκης.
Πηγή: https://parallaximag.gr, lifo.gr
