Το Netflix είναι on fire δεν θα σταματήσω να το λέω. Από τις μέτριες mainstream σαχλαμάρες που μας τάιζε καιρό βγάζοντας με το σταγονόμετρο καμιά καλή σειρά, τώρα μας βομβαρδίζει με πολύ καλές παραγωγές.
Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μας το Ripley, σειρά μιας σεζόν προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος «The Talented Mr. Ripley» της Patricia Highsmith, κορυφαίας αστυνομικής συγγραφέως, που εκδόθηκε το 1955.
Η μίνι σειρά θρίλερ κυκλοφόρησε στις 4 Απριλίου του 2024 με τον Andrew Scott να αναλαμβάνει τον ρόλο του ταλαντούχου κυρίου Tom Ripley και τον Steven Zaillian να βρίσκεται τιμόνι της σκηνοθεσίας.
Αριστερόχειρας, μοναχικός και μυστήριος. Αυτό είναι το vibe που πουλάει με μεγάλη επιτυχία ο Scott. Η μουσική που ντύνει τη σειρά θα μπορούσε από μόνη της να γίνει ξεχωριστό άρθρο με soundtracks όπως το «Quando, Quando, Quando» του Tony Renis, το «Mille Volte» της Nilla Pizzi ή το μαγικό «Il cielo in una stanza» της Μina σε live performance.
Η ασπρόμαυρη κινηματογραφική προσέγγιση υψηλής αισθητικής του Zaillian είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή που έχει πυροδοτήσει συζητήσεις ανάμεσα στους viewers. Προσωπικά θεωρώ ότι η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή, λεπτομερής, τα πλάνα θυμίζουν έργο τέχνης και το μόνο αρνητικό που όμως είναι προσωπικό γούστο του καθενός είναι ότι η νεότερες γενιές κουράζονται από το ασπρόμαυρο.
O Johnny Flynn αναλαμβάνει τον ρόλο του Dickie Greenleaf και όσο και να προσπάθησα δεν κατάφερα να πετάξω τον ανυπέρβλητο, πανέμορφο, αρχοντικό Jude Law από το μυαλό μου. Είναι άδικη η σύγκριση αλλά υπάρχει. Η Dakota Fanning στον ρόλο της Marge πανέμορφη μα κάπως αποστειρωμένη πάλι με έβαλε να θυμηθώ την πολυδιάστατη Gwyneth Paltrow.
Η ανάλυση του κοινωνικού σχολιασμού και του μηνύματος μιας σειράς όπως το «Ripley» μπορεί να είναι υποκειμενική και συζητήσιμη. Παρατηρούμε ένα είδος δυαδικότητας της ηθικής. Κι εξηγώ: Ο χαρακτήρας του Tom Ripley ενσαρκώνει τη δυνατότητα του καλού και του κακού να συνυπάρχουν μέσα σε ένα άτομο. Η σειρά μπορεί να διερευνά την ευκολία με την οποία κάποιος μπορεί να παρασυρθεί σε εγκληματικές πράξεις και το πόσο εύκολα θολώνει η γραμμή μεταξύ του σωστού και του λάθους. Είναι ένας χαρακτήρας εμμονικός που παρασιτεί υιοθετώντας τις ταυτότητες των άλλων. Η εμμονή του με τον Dickie Greenleaf – η οποία πρωταγωνιστεί και στο βιβλίο – η ασταμάτητη αναζήτησή του για την ζωή του άλλου τον οδηγεί τελικά στον φόνο.
Επιπλέον, η σειρά υπογραμμίζει την επιπολαιότητα και τον υλισμό σε ορισμένους κοινωνικούς κύκλους. Η ικανότητα του Ripley να χειραγωγεί την πορεία του και την ανέλιξή του στα μεγάλα σαλόνια με σχετική ευκολία, εξαπατώντας τους πάντες – σχεδόν – γύρω του δείχνει πόσο οι άνθρωποι επικεντρώνονται στα προσωπεία που φοράει ο «άλλος» επαναπαυμένοι στον υλιστικό τους μικρό κόσμο χωρίς να αναγνωρίζουν τον κίνδυνο που στέκεται ακριβώς μπροστά τους.
Ψυχολογικό θρίλερ Vs κοινωνικού σχολιασμού
Ενώ η σειρά καταπιάνεται με κοινωνικές πτυχές, λειτουργεί κυρίως ως ένα ψυχολογικό θρίλερ. Η ψυχαγωγική αξία και η εξερεύνηση ενός περίπλοκου χαρακτήρα τον οποίο ο Scott, να το ξαναπώ, ΚΕΝΤΆΕΙ, κρατάει την προσοχή του θεατή στην υπόθεση κι όχι τόσο στον κοινωνικό σχολιασμό.
Για να μην μακρηγορώ, η πλοκή είναι σχετικά αργή και χρειάζεται χρόνος για να χτιστεί το σασπένς και να αναπτυχθεί ο χαρακτήρας μέσα από παρατεταμένα πλάνα και εστίαση στους εσωτερικούς αγώνες του ήρωα. Η βραδύτητα όμως, επιτρέπει μια βαθιά βουτιά στην ψυχή του Tom Ripley και στο υπέροχο ιταλικό σκηνικό.
Εάν όμως σου αρέσουν ατμοσφαιρικές ταινίες που σου προκαλούν αγωνία και συνοδεύονται με εκπληκτικές σκηνές και καλή μουσική «το Ripley είναι για σένα – ΠΑΜ».
