Όπως στο πρώτο μέρος του Emily In Paris στο Netflix, έτσι και στο δεύτερο δεν είχαμε τρομερές εκπλήξεις. Η επιτυχία της σειράς βασίζεται στο casting και στο Παρίσι, σίγουρα όχι στο σενάριο. Ένα σενάριο που επαναλαμβάνεται συνεχώς χειρότερα κι από σαπουνόπερα.
Εδώ και 4 κύκλους βλέπουμε ακριβώς τα ίδια ερωτικά τρίγωνα. Μία η Emily είναι με τον Gabriel μία η Camille και τον αλλάζουν συνέχεια η μία με την άλλη σαν πινκ-πονκ και όλο αυτό είναι φυσιολογικό. Η Mindy που τα έχει με τον Nicola αλλά ξαναθέλει και τον πρώην της, η Silvie που ξεχειλίζει από ερωτισμό πια και sorry που θα το πω – άσχετο – αλλά γιατί κουνιέται έτσι όταν περπατάει, από «μοιραιότητα»;
Τέλοσπάντων, όπως αναφέραμε και για το πρώτο κομμάτι η σκηνοθεσία το Παρίσι, η γαλλική επαρχία αλλά και η Ρώμη «σώζουν» τη σειρά. Η μόδα από την άλλη καθόλου γιατί η Emily στο 80% της σειράς εμφανίζεται σαν παλιάτσος. Κανείς μα κανείς είτε στο Παρίσι είτε στη Νέα Υόρκη είτε οπουδήποτε δεν θα ντυνόταν έτσι και θα έβγαινε από το σπίτι του.
Έχοντας πει αυτά, εάν παραβλέψουμε τα παραπάνω η σειρά είναι αρκετά εύπεπτη και καταναλώνεται ως ρομαντική κομεντί του κουτιού. Μια Αμερικανίδα στις ωραιότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης, προσπαθεί να «σπάσει» την ευρωπαϊκό τσαμπουκά με την αμερικανική της αυθάδεια – χαριτωμένη μεν αυθάδεια δε – ζει ονειρική ζωή με ακριβά ρούχα, ταξίδια, φαγητά και ποτά (ενώ αν το παίρναμε ρεαλιστικά ο μισθός της δεν δικαιολογεί τη ζωή της) και πάντοτε πολιορκείται από κάποιον κούκλο που τη θέλει παράφορα (συνήθως με λεφτά εννοείται) και μεσολαβεί μια σειρά από παρεξηγήσεις που στο τέλος την αναγκάζουν να χωρίσει. Και μόλις περιέγραψα την πλοκή και των τεσσάρων σεζόν.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα πολύ να σχολιάσω τον τοξικό – κατά την άποψή μου – φεμινισμό που προβάλλεται στη σειρά και τον άκρατο δικαιωματισμό των δύο πρωταγωνιστριών, της Emily και της Mindy. Σε όλη τη σειρά κάνουν ακριβώς αυτό που θέλουν οι ίδιες χωρίς να τις ενδιαφέρει τι θα πει η σχέση τους και σε περίπτωση που εκφέρει απλώς μια διαφορετική άποψη, γίνονται ξαφνικά τα θύματα του «δεν με στηρίζει», «δεν με αγαπάει γι αυτό που είμαι» και άλλα τέτοια.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η απόφαση της Mindy να συμμετέχει σε ένα πρόγραμμα burlesque, στα οποία γενικά η Γαλλία έχει παράδοση κι είναι υπέροχα θεάματα, όπου πρέπει να τραγουδήσει γυμνόστηθη για να πληρώσει τα έξοδα της Eurovision. Και πολύ καλά κάνει απλώς όταν είσαι σε σχέση σίγουρα πρέπει να λάβεις υπόψη σου και τα αισθήματα του άλλου. Εδώ ροκφόρ δεν ήθελα ούτε καν στο ψυγείο γιατί μου μύριζε και ο τότε σύντροφός μου δεν έπαιρνε από σεβασμό προς αυτή μου την επιθυμία. Όλα πήραν μπαρούτι όταν ήρθε η ώρα των promo της Eurovision όπου η Mindy φωτογραφήθηκε μόνο με τον πρώην της , χωρίς το τρίτο μέλος του γκρουπ – πολύ ηθικό – οριακά να φιλιούνται.
Όταν λοιπόν ο Nicola της θύμισε πως κι εκείνος είναι δημόσιο πρόσωπο και προσπαθεί να αναλάβει την εταιρία του πατέρα του η δική του επιθυμία δεν είχε κανένα νόημα. Η Mindy απαιτούσε δηλαδή ο Nicola να στηρίξει την δική της καριέρα με κλειστά μάτια και κυρίως με κλειστό στόμα, να μην τον πειράζει τίποτα, χωρίς όμως από τη δική της τη μεριά να νοιάζεται για την εικόνα το συντρόφου της και κυρίως για όλες τις φορές που τη στήριξε απεριόριστα. Και φυσικά η Emily, που είναι εξπέρ σε αυτά, της είπε ότι δεν γίνεται να της ζητάει να αφήσει πίσω την καριέρα της. Τρομερό μπράβο. Νομίζω είναι αυταπόδεικτο γιατί δεν είναι υγιή πρότυπα σχέσης αυτά.
Γενικά, ξεσπάθωσα λίγο εδώ αλλά δεν κρατήθηκα. Η σειρά κρύβει πίσω από όμορφες εικόνες και εντυπωσιακά lifestyle, τοξικές συμπεριφορές και κυρίως μη ρεαλιστικά πρότυπα που όμως πουλάει ως ρεαλιστικά και στο τέλος της ημέρας διαιωνίζουν λάθος μηνύματα. Ο πρώτος και ο δεύτερος κύκλος της σειράς ήταν χαριτωμένοι όμως η επανάληψη του σεναρίου και η κακή προσπάθεια αποτύπωσης φεμινιστικών μηνυμάτων έχουν κατατάξει τη σειρά στην ίδια συνομοταξία με τη «Δυναστεία» και τη «Μαρία της γειτονιάς».
