Μπορεί να άργησα λίγο να ολοκληρώσω τη σειρά, επειδή έχουμε κι άλλες δουλειές, όμως μέσα στο ΣΚ την είδα ολόκληρη και έχω να πω ένα πράγμα: πρόκειται για μια από τις καλύτερες σειρές που έχω παρακολουθήσει ποτέ.
Θα ομολογήσω ότι είχα δει το πρώτο επεισόδιο πριν βγει στο Disney + και δεν μου άρεσε ούτε λίγο γιατί μπερδεύτηκα κάπως και η νέα σκηνοθετική ματιά του Christopher Storer, μου έπεσε κάπως βαριά με τις γρήγορες εναλλαγές που σκοπό είχαν να μας ανοίξουν τις πόρτες του ψυχισμού του Carmy. Έτσι μιλούσα με έναν παλιό μου συνάδελφο και αποκάλεσα τη σειρά μάπα, το οποίο ανακαλώ και ντρέπομαι που το πα.
With that said: Η σειρά, που εστιάζει στην οικογενειακή επιχείρηση σάντουιτς “The Original Beef of Chicago“, συνεχίζει να γοητεύει το κοινό με την αυθεντικότητα, τον ρεαλισμό και τις τρο-με-ρές ερμηνείες των ηθοποιών.
Το πρώτο επεισόδιο μπορεί να κουράσει λίγο όμως είναι απαραίτητο για την κατανόηση και τη βαθιά σύλληψη των υπολοίπων. Το Bear κάνει μια βαθιά βουτιά στον ψυχισμό όλων των πρωταγωνιστών του, μας δείχνει έστω από τη χαραμάδα, μικρές ιστορίες που σημάδεψαν τους ήρωες και που τους οδήγησαν μέχρι το σήμερα.
Σε αυτόν τον κύκλο, ο Carmy (Jeremy Allen White) παλεύει να διατηρήσει το The Original Beef of Bolingbrook ανοιχτό, ενώ αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, προσωπικές προκλήσεις και έχει να κερδίσει το στοίχημα να μπει στον χάρτη της υψηλής γαστρονομίας κερδίζοντας ένα αστέρι Μισελέν. Η σειρά εξερευνά θέματα όπως η οικογένεια, η φιλία, η ψυχική υγεία και η φύση της επιτυχίας, με τρόπο που είναι τόσο συγκινητικός όσο και αστείος.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, με τον White να ξεχωρίζει για την αποτύπωση της έντασης και της ευθραυστότητας του Carmy. Η Ayo Edebiri, υπηρετεί την ήρεμη δύναμη που όμως της λείπει η εμπειρία. Η εμπειρία του να δουλεύει στα καλύτερα εστιατόρια στον κόσμο, πράγμα που έχει κάνει ο Carmy και έπειτα εμπειρία γενικά από τη ζωή. Μοιάζει χαμένη και αναζητά τη θέση της στον μαγειρικό κόσμο χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται ότι είναι η μόνη που έχει το πάνω χέρι.
Ο Ebon Moss-Bachrach ο ανώριμος, ο αντιδραστικός, ο πεισματάρης ή αλλιώς Ρίτσι. Στον τρίτο κύκλο ο Ρίτσι είναι πιο ώριμος κυρίως απέναντι στο παιδί του και στη σχέση του με την πρώην γυναίκα του. Η δίψα του να γίνει καλύτερος σε αυτό που κάνει χωρίς να έχει το κατάλληλο background ή την εμπειρία κυριαρχούν στη φετινή σεζόν.
Οι Lionel Boyce, Oliver Platt, Jose M. Cervantes και Matty Matheson δίνουν επίσης δυνατές ερμηνείες, φέρνοντας βάθος και χιούμορ στους χαρακτήρες τους. Ο Platt ως θείος Jimmy είναι επικός.
Επιτρέψτε μου ειδική μνεία στην Liza Colón-Zayas ως Τινα, η οποία είναι ίσως ο πιο ρεαλιστικός χαρακτήρας στη σειρά καθώς αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα της ζωής στην Αμερική για πολλούς ανθρώπους οι οποίοι από τη μια μέρα στην άλλη χάνουν τα πάντα. Η απελπισία στο πρόσωπό της αλλά και η καλοσύνη ενός ξένου, του αποθανόντα αδερφού του Carmy, κάνουν την στάση της στα πράγματα πιο κατανοητή. Δεν είναι πλέον στα μάτια του θεατή εκείνη η άκαμπτη γυναίκα που προσπαθεί να βρει τον εαυτό της σε μια κουζίνα υψηλής γαστρονομίας αλλά είναι η γυναίκα που κέρδισε επάξια τη θέση της και βρήκε την κλήση της ανεξάρτητα από την ηλικία της.
Το αγαπημένο μου επεισόδιο είναι ίσως αυτό όπου σπάνε τα νερά της Νάταλι και δεν βρίσκει κανέναν άλλον στο τηλέφωνο εκτός από τη μητέρα της με την οποία δεν διατηρεί καλές σχέσης καθότι η δεύτερη ήταν αλκοολική. Ολόκληρο το επεισόδιο είναι ένα ψυχόδραμα με συγκλονιστικές ερμηνείες και από τις δύο ηθοποιούς. Το κρεβάτι του νοσοκομείο όπου περιμένει η κόρη να γεννήσει λειτουργεί συμβολικά και εν τέλει λυτρωτικά για τις δύο γυναίκες οι οποίες μέσα από ένα έντονο ψυχολογικό ταξίδι γεμάτο σκαμπανεβάσματα γίνονται ξανά μαμά και κόρη λίγη ώρα πριν η κόρη γίνει μητέρα και η ίδια. Κυρίες μου Amy Morton και Abby Elliott chapeau!!
Μπορώ να γράφω για ώρες όμως δεν έχει κανένα νόημα. Είναι από τις καλύτερες, πιο ουσιαστικές και πιο ποιοτικές σειρές που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή.
